S'kam kohë të vdes - Kreu III

Kreu III

BLERIM LOTËSH






Nënës

Ti që jetës i dhe jetë,
Jetën tënde s’e jetove.
Dritë m’u bëre mua vetë,
Po me dritë s’u ndriçove.

Më dhe tinguj drithërues,
Horizont dhe hapësirë.
Duke pritur të më gushje,
S’të thashë dot as lamtumirë!





Mall për vëllanë

T’i ndjej hapat mot pas moti,
I kujtoj dhe më mbyt vaji.
Vaj mallimi…Pika loti…
Lot të dhembshur prej vëllai…

T’i shoh gjurmët lënë së pari,
Psherëtij e s’i shkel dot.
Vaj medet!... I mbulon bari…
Më bleron ai ndër lotë!...




Motrës Gjyze
(Tankë)

Të mbaj mend, motra ime,
Kockë e lëkurë…
Ato kocka mbajtën
Një valle me fëmijë,
Si pyll i lulëzuar me drurë.






Qesh e qesh, pa fund
( Kushtuar E.Y, B.B )

Më në fund iku dhe dimri,
U shkrinë akujt më në fund,
Dhëndërush vjen veshur prilli
Dhe unë qesh e qesh pa fund.

Qesh e qesh,…s’ka si ndodh ndryshe,
Tek shoh pragun e shtëpisë,
Krahëhapur një dallëndyshe,
Ngre folenë e dashurisë.

Qesh foleja, qesh dhe zogu,
I vetmuar nëpër dimra,
Tek i buzëqesh prologu,
Të gëlojë me cicërima.





Kushtuar: Xh.B

Një bisk prej gjelbërimit të Gorës
E shoh të rritur erëmirë,
Me zemër në pëllëmbë të dorës,
Me buzëqeshje e fjalën e dlirë.

Thonë : “Dardha bie nën dardhë”
E ku ajo tjetër mund të bjerë?!...
Ndaj dhe ti më ke nxjerrë mallë
E atit tënd të mirë, të ndjerë.



Pa titull

Erdha, të pashë, të qava, moj Vlorë,
Sytë e tu të njomur dhe shami sterrosur,
Por s’e mora vesh, ç’të qe ajo dorë…
Që të kish qëlluar dhe të kish gjakosur?!

Shtator 1997



Mikut tim të vjetër…

Tungjatjeta, tungjatjeta!
Përshëndeteshim dikur,
Iku vera, erdhi vjeshta,
Përshëndetja u bë mur.

Tungjatjeta, tungjatjeta!
Njëri-tjetrin kur e njohëm,
Lisi mbirë lëshoi dega,
Zogjtë degave gëlojnë.

Tungjatjeta, tungjatjeta!
Njëri-tjetrit kur i thamë,
Shkoi pranvera, vera, vjeshta,
Dimri gjen të fortë kalanë.



Ëndrra e prere në mes
( Mikut tim I. Halili )

E nisëm së bashku udhën e blertë
Këtu e tridhjetë e pesë vjet më parë,
Me syrin xixë e shpirtin e drejtë,
Me zemër të ngrohtë, shpresën ujëvarë…

E nisëm, or mik, e thurëm së bashku
Ëndrra të rinisë me ngjyra ylberi.
S’na u tha, njëhere, djersa te balli,
Te balli ynë shkrihej dhe dielli.

Rruga e nisur për gjysmë na mbeti,
S’ditëm të bëjmë pazare dhe dredha.
Kush brohoriti më shumë për “Mbretin”
Kështjellash i gjen, haremesh mes pelash…

Ata që kollaron s’e hoqën nga qafa,
Sqetullat, balli s’iu qullën njëherë,
Si aherë edhe sot, për ata u dashka,
Të ngjyejnë mjaltë. Ne…vetëm zeher.

Eh, or mik, s’të kam më pranë,
Ike papritur, u shua ëndërrzeza
E më le vetëm, mua, mjeranë,
Te hap e të mbledh lecka mbi tezga.




Nderim për rrudhat

Mos u tallni me rrudhat e tija
Si brazda e plugut në arë,
Brenda tyre gjendet galeria
Me mineralin më të rrallë.

Shkelni në ato brazda dhe gërmoni,
Siç gërmon bujku i mirë me bel,
Pastaj thoni për të ç’të doni,
Thoni që është dhe thes pa miell.

Flisni, flisni, sa e si të doni,
Se gojët e liga s’kanë fre.
Veç rrudhat e tija… Mos harroni!
Janë diamante e dot s’i fsheh.



Homazh
(Një druvari)

Dikur… njoha një njeri,
Mbi sup hedhur një sharrë,
Bredhur pyjeve, veri,
Zemërbutë, dorën darë.

Dikur… njoha një njeri,
Kurrë… zbrapsur në tallaz,
Pyllin kishte si shtëpi,
Shtratin kish mbi një dërrasë.

Një njeri, dikur,… kam njohur
Mbrojtur shiut- pelerinë,
Zjarr dimrit për t’u ngrohur,
Gunë dhije përmbi shpinë.

Dikur njoha një njeri,
Shtatin lis e gurelmaz,
Vargje që i thur tani
Janë respekt edhe homazh!




Kur vdes një ditë

Edhe kjo ditë u bë plak me mjekër,
Pas saj vjen e reja me yllin polar,
Për çdo hap që hedh drejt cepit tjetër,
Fundi bën një hap edhe më përpara.

Bën një hap përpara dhe pa u ndjerë
Ditë edhe për ditë më vdes nga një çikë,
Ndjehem ngazëllyer, dita kur ka lerë,
Dhe s’kuptoj që vdes, kur më vdes një ditë.




Kur mendoj…

Diellin s’do ta shoh një ditë,
Ajo vjen porsi hijena,
Të ndjek pas, të zë dhe pritë,
Fshehur brenda dhe në bedena.

E mendoj kur të më zërë nata,
Sterra natë e pakthim,
S’do të shoh kur çel lofata,
S’do të qeshë më syri im.

E mendoj kur s’do të gdhijë,
Edhe dielli s’do lindë prapë,
S’do ta prek më dashurinë,
Që s’m’u nda në asnjë hap.





Psheretimat e një bote…

I kredhur në vargjet e poetëve
E kujt, ata s’i kanë kënduar!
Fllad pranvere, dallgë detesh,
Sa shumë më paskan munguar!

Puhiza më mori me vete,
Më ledhatoi si nëna fëmijën,
Në fëshfërimën e gjetheve
Përktheva pshehrëtimën.

Ndjeva psherëtimën e një bote
Të jetëve mbërthyer kular
Dhe çurk më rodhën lotët
Për jetët mohuar, pa faj.




Ai vend i largët…

Ai vend i largët me dëborë e ngricë,
Që dikur e njihja vetëm si një emër,
Më vodhi dy perla, më vodhi florinjtë,
Porse nuk ma vodhi, e s’ma vjedh dot zemrën.

Ku jam…,gjaku rri i ngrohtë përhera,
Ndaj nuk më bëhet kurrë që ta braktis,
Veçse si një zog, më përpëlitet zemra,
Tek i kujtoj perlat, tek kujtoj florinjtë.




Ja, këtu…të më kërkoni!

Mos më kërkoni në fund të gotës,
Përposht lëngut ballkazani,
As ndër udhët rrotull botës!
Jam këtu si mik rajcari.

Lodhur vitesh nëpër shqeme,
I përplasur fort nga vala…
Vij këtu në tokë vapeme
Ku merr krahë kënga dhe vallja.

Thellë vitesh… Domosdova
Oshëtinte nga trumpeta,
Vringëllimë shpata te dora
Si shalqinj koka të prera.

Mes gëzimit për fitore
Mbi halldupë e turkoshakë
Sërish rite martesore,
Këngë e valle në çdo prag.

Jam këtu, të ndiej pak flladin,
Që zbret poshtë nga Qafë-Thana
Çdo pragmars e flak qylafin
Bulëzon e çel bajamja.

Që prej Rajce n’ Gur Pishkash
Jehon festa derë më derë,
Rrjedh i qetë Shkumbini plak
Ngre në valle Myzeqenë.

Ja, këtu të më kërkoni
Do më gjeni medituar
Të më rrjedhë si ujë kroi
Vargu im i shkumëzuar.

Rrajcë 2006