S'kam kohë të vdes - Intermexo

Cikël poezish nga Kanadaja




Tungjatjeta Toronto!

Porsi zogu nëpër qiell
Fluturimin e ndal larg…
Iki unë, më ndjek një diell,
S’më arrin e bëhet flakë…

Qesha unë me xhelozinë,
Që s’po mundet të më kapë.
Dielli qesh për lumturinë,
Që më ndrin të shkel një prag.

Të shkel atje,…ku mendja, kurrë…
S’më kishte shkuar se do shkelë
Hapësirën me qiell të murrmë,
Borë e shi me pakëz diell.

Në një prag më pranë polit
Ku fëmijve u shkeli këmba,
Nëpër gjurmët e Kolombit
Ku janë thurur shumë ëndrra.

Fluturimin asaj rruge
Shtrirë poshtë Atllantiku,
Si lëvozhgë vezë pule
U shkërmoq Titaniku.

E ndjej pranë lumturinë,
Atë çast të ëndërruar,
Të nxjerr mall me nipërinë
Buqetë lule nëpër duar.

Me vështrim prej kureshtari,
Një nga një hapa të lehta,
Përshëndetje nga shqiptari:
“Hej, Toronto, Tungjatjeta”!





Sa më dhimbsesh vëndi im!

Nga gjumi i parë në Kanada
Zgjohem unë ëndërrmadhi,
Nisem hapësirave të mëdha,
Pa më shkrirë mirë malli.

Nëpër rrugët e Torontos
Eci krejt i mrekulluar,
Bëj çudi dhe pyes veten:-
Jam në ëndërr a i zgjuar?

Herë e parë që marr një rrugë
Për të dalë jashtë vendit tim
Ku kam shkelur baltë dhe gurë.
Këtu gjej ngado shkëlqim.

Dhe më qahet dhe më qeshet
(look-u ynë aq i tepruar),
Xhepat bosh, shkëlqim në veshjet
Me kërc-mërc e të mjeruar.

Eh, ç’më dhimbsesh vendi im,
Sa i pasur, aq i mjerë,
përse vallë ky ndryshim
Nga komshinjtë derë më derë?

Ç’më vjen të qesh edhe të qaj,
Tek të kujtoj ty bukurinë,
Të një vajze të pafaj
Humbur dhunshëm virgjërinë.

A do vijë për ty një ditë
Që dhe veten ta ndjesh zonjë?
Si t’na duan perënditë,
Kur nuk duam veten tonë?!





Otavë

Vetëm, sot, bëra njëmijë kilometra
Për ty, mijëra të tjera do të kisha bërë,
Sikur e shkurtër të më ishte jeta
Çdo gjë tjetër mënjanë do ta kisha lënë.

Otavë, lundrova nëpër lumin tënd të qetë
Dhe pashë brigjet me gjelbërim harlisur.
Eh, lumenjtë tanë që rrjedhin gjaknxehtë
Brigjet dhëmbë-dhëmbë, me xhoke të grisur!

Otavë, u futa në zemrën tënde dhe s’pashë
Njerëz sytrishtë e me çehre të prishur.
Askush s’binte në sy e në sy s’u rashë
Me kostumin e ngrirë dhe jakën kollarisur.

Pashë kështjella qindravjeçare,
Pashë kur hynin dhe në parlament.
Çudi, si nuk dallova e s’njoha fare,
Kush qe vizitor dhe kush deputet!

Me policin buzëqeshur, në krah të tij,
Bëra fotografi, brenda dhe te dera.
Pa afrohu te Parlamenti i vendit tim!
Të shemb polici me grushta e shkelma.

Biblioteka-kështjellë e stilit anglez
Përbri parlamentit, njësh me qiellin
Eh, tonat!…Qymezë pa dritë, pa diell,
Ku minjtë mbi libra çiftohen dhe pjellin.

Otavë, ma hape derën, më prite si mik
E për mijëra të tjerë t’u pa bujaria,
Por, rri e vras mendjen e mbetem skeptik
Nëse do të bëhet, një ditë, Shqipëria.





Niagarë

Kisha dëgjuar për ty Niagarë,
Ndaj net të tëra fjeta me ty
Dhe vetja m’u bë si ujëvarë
Ujëvara si nimfë me sytë blu.

Një ditë endrrën krejt e shkunda,
Si delfin u krodh mbi ty ujëvarë
Tek ti pranë m’u mund dhe mundi
Ma munde gjumin ti, Niagarë.

Mbi dyqind metra hidhje stërkala,
Dhe mbi stërkala ngjyra ylberi,.
Eh, s’kuptova si iku nata
Dhe s’ndjeva fare kur lindi dielli!

Kur mora rrugën shpejt të kthimit,
I dërgoj vdekjes urdhër të prerë,
Të bëjë gjumin e harrimit,
Të ndjehem fatlum edhe një herë.




Ngushëllim i shpirtit ndër dhëmbë

Më vajti… për raki, një ekspres,
Të shoqëruar me një cigare,
Po në këtë vend ec e ta gjesh
Këtë menu vrastare!

Prapë mendja te vëndi im
Pijetore në çdo pëllëmbë…
A thua se gjejmë ngushëllim
Të shpirtit ndër dhëmbë?





Në High Park

Një zeshkane lëkurëndritur
Në High Park më rri karshi,
Me vështrimin pa ma shqitur
Ç’ka me mua, s’po e di!

Ç’më vështron me ata sy,
Mos tek unë, vajti mendja,
Të kalojmë një natë të dy,
Në një dhomë të mbyllur brenda?

Mos të dukem burrë i hijshëm?
A të ngjaj si një kreshnik?
Mos të dukem gjah i shijshëm
Rritur në një vend epik?

Pse tek unë, jo te një tjetër
Hedh shikimin aq epshndjellës?
Mos ke mbetur fare vetëm,
Apo dukem zjarrpërcjellës?

I tillë jam, është e vërtetë
Prush e shpuzë dhe gur stralli.
Ti e sheh, jam me një tjetër,
Një lanetkë prej Opari.

Ej, largomu, moj, të lutem
Mos më shih me sytë zjarr!
Mos më ndill, se po të ngjitem,
Nuk të shqitem aq kollaj!


Ah, moj zemër!...

U nisa me natë,
Me natë u ktheva.
U gjeta të qeshur,
U lashë me lot.
Më falni, të dashur,
me shpirtin si drita,
Por më shumë nuk mundja
s'qëndroja unë dot.

U gjeta me diell,
Me diell u lashë,
Diell, vetëm diell,
ka zemra juaj,
Mbi ju mos rënte
asnjë pikë terr,
Se ndjehem keq,
më bëni të vuaj!

U nisa me mall,
Por malli më mbeti.
Ngado më ndjek pas
si një manar.Nga syri-diell
a thahet deti?! Ah, moj zemër,
më dysh e ndarë!