Fabula dhe gazmore - Pjesa I

Leku dhe dollari

Një ditë leku dhe dollari
U kthyen nga pazari.

Të dy zënë dorë për dore
U futën në pijëtore.

Leku, i zoti i shtëpisë,
Merr drejtimin e dollisë:

- Një shëndet për ty dollar,
Përveç teje s’ka të parë.
Duke ngritur këtë shëndet,
Të uroj të mbetesh mbret!

Pastaj merr gotën dollari,
Pi shëndet për lek shqiptari:

- E do rregulli i dollisë
Të pijë për të zotin e shtëpisë.

Ngre gotën, e thotë këto fjalë:
- Gëzuar dhe mbetsh i gjallë!
Më shumë mos pretendoni,
Sa të jetë inflacioni!



Dhelpra dhe ujku

Dhelpra ujkun fort e mburri:
“Trim si ti s’ka tjetër!
Ec të gjuajmë të dy bashkë,
Jemi shokë të vjetër…”

Ujku shpejt u ngrit më këmbë,
Mburrjen sa dëgjoi.
Mori rrugën rëndë – rëndë,
Bashkë me dhelprën shkoi.

“Rri këtu”- i tha dhelpra -
Roje do të qëndrosh.
Dhe nga qeni i shtëpisë
Mua të më mbrosh.

Nga dericka në qymez
Dhelpra shpejt na futet.
I bëri pulat përshesh,
Kishte roje, s’ngutej.

Si u ngop…, jashtë doli,
Foli gjithë serbes:
“Radhën e ke ti, o ujk,
Futu në qymez!”

I uritur ujku sulet,
Dericka s’ nxe.
“S’të kam faj”- i tha dhelpra,-
Po iki, s’kam nge”….



Dy qetë

Shi vere ra, një ditë, në një arë
Ku lëronin tokën një pendë qe.
Për çudi…i majti u bë qull, i djathti mbeti tharë!
Pas pak pushoi shiu, koha prapë u nxeh.

U hodh kau i djathtë i tha atij të majtë:
- Shih pak, shih, si je bërë, or dreq!
Gjithë trupi qullur, këmbët llucë e baltë,
Je katandisur si dordolec.

Prit, - i tha kau i qullur, -prit dhe pak kohë
Se kush do të jetë për të qarë hallë.
Nga pjesa ime, jonxha, s’do të vonojë,
Pjesa jote…do të mbetet kërrnajë



Dy ujqër

Në një kope, në këto anë
Dy ujqër bënë hatanë.
E ç’rëndësi ka se ç’ngjyrë kanë?
Ti pyetmë: -Sa dhe çfar përlanë!



Fushata elektorale në pyll

Ngrihet dhelpra kandidate.
Para shpendve kërkon paqe:

Kam ndryshuar, ju më njihni.
Dua t’u nxjerr nga mjerimi.

Në u bëfsha deputete,
Shumë për ju…dhe pak për vete.

Jua dua shumë të mirën,
Ndaj ua le të gjithë hirrën.

Për këtë, o shpendë të nderuar,
Unë kërkoj votën tuaj…

Ngrihet korbi pak i ndrojtur:
Oh, sa shumë kemi vojtur!
Dhe e ngau më tej llafin:

- Asnjëherë, s’na kanë lënë dhelprat
Ne të hamë vetë djathin…



Koalicioni

Ujku së bashku me sorkadhen
Vendosën… koalicion
Nuk durohej më luani
Kokë e këmbë në korupsion.

Në fushatën elektorale…
Krahpërkrah me njeri-tjetrin
Mbledhin kafshët në mitingje
Më në fund marrin pushtetin.

Për të festuar fitoren
Mblidhen ujqërit nga çdo anë
Për themelet e pushtetit
Sorkadhen e bëjnë kurban.



Kali dhe gomari

Jini tallur, por nuk e meritoj,
Nuk kam ndenjur, kam punuar.
Çdo punë që bashkë kemi bërë,
Unë para teje kam kalëruar…

Jam i duruar, jam edhe qefli,
Pela të shumta janë afruar.
Jam xhentil, di të bëj dhe dashuri,
Për këtë gjithnjë jam dalluar.

Zonja pelë afër më ka mbajtur,
Me të kam shkuar…në një vënd.
Ç’kam bërë me të, nuk ta them dot,
Ti je i zgjuar,merre vet me mënd!...

- Për sa më fole,unë e mora vesh,
Ato që the si mburrje i marr,
Por sado merita që ti të kesh,
Ashtu siç ke qënë, mbetesh gomar!...



Ahu mburravec

Një ditë, në mes të një pylli,
Një ah i drejtë dhe i gjatë,
Po vinte në lojë një tjetër,
Shkurtabiq,gjysmë të thatë.

- Ha-ha-ha - qeshte i gjati,-
- shtrëmbaluq, ore i gjorë,
Të ka lënë krejt takati
Je sakat, pa këmbë e dorë.

Më shih mua sa u rrita,
Po më ze koka në qiell.
Nuk e njoh se ç’është frika,
Tani matem edhe me diell…

Por një ditë ndodhi çudia,
Një druvar u gjend atje.
Donte lëndë për shtëpi
Ahun tonë shtriu përdhe.

- Pa më thuaj, or mik, çpate?-
I tha ahu shtrëmbaluq.-
Dje me diellin ti u mate,
Tani pse të shoh gërmuq?...



Një mi në qeveri

I zoti për marifete qe një mi
Gur pa lëvizur nuk la.
Qe betuar: “Për perëndi,
O punoj në qeveri, o s’ka”!

Dhe qëllimit ia arriti vërtet.
Një mëngjes u gdhi në qeveri,
Por ç’e do, punën s’e kish marifet.
Gjithë ditën bënte kakërdhi.

Për vete, gjith ditën e ditës,
Mbushte sirtarin me fara.
Ata, që mëngjesit e ngritën
Në mbrëmje e flakën nga shkalla.

Vjersha e ka një moral:
“Punës gjeji njerinë”!
Jo ç’do punë bëhet kollaj,
S’bëhet gomarja balerinë.

S'kam kohë të vdes - Kreu IV

Kreu IV.

RE TË NDEZURA





Trioletë

Sa e bukur ish rinia,
Ajo moshë plot gjallëri!
Tek ajo sikur të vija!
Sa e bukur ish rinia!

Dashuria, dashuria
Më ka djegur thellë në gji.
Sa e bukur ish rinia,
Ajo moshë plot gjallëri!




Më vjen keq

Seç më vjen keq për atë kohë
Që iku shpejt dhe pa kuptuar.
Dhe vjen një ditë veten e shoh
Të dashurisë me zjarr të shuar…

Dhe atë zjarr e mbajta fshehur
Po prapë shpërtheu si uragani,
Si tokë e zjarrtë mbi krater mbledhur,
U derdh përposh si llavë vullkani.

Eh, ajo kohë tani është tretur,
Ka mbetur vetëm në kujtime.
Porse ato mbetën pa u prekur
Dhe ruhen thellë në zemrën time.

Po nëse rreket ndonjë e rrekur
Të më miklojë si kohë më parë,
Zemrën time s’ka për ta prekur,
Në gjirin tim s’e ndez dot zjarrë…





Një funddimri

Një diell funddimri…
Dhe çelin manushaqet.
Merr krahë poezia.
Vashat, të purpurta faqet.
Dehem nga të tria…



Pa titull

Të kërkova gjithandej,
Lodha gjunjët anekënd
Seç më vlonte nëpër dej,
Imi shpirt në shpirtin tënd.




Të pashë tek ecje

Të pashë tek ecje
Diku e mbështetur.
Vallë ç’të ka ngjarë,
Vallë ç’të ka gjetur?

Me sy të venitur,
Asnjë shenjë gëzimi,
Me trup të drobitur,
Plagë hidhërimi…

Ta kujtoj rininë,
Kaprolle ke qenë.
Shumë qenke plakur,
Shumë paske rënë!…

Ku janë ato naze,
Ato flokë të arta,
Që bëje gërsheta
Dhe i hidhje prapa?

Buzëqeshja jote,
Sytë prej shqiponje,
Kush ndeshej me to,
Përdhe e rrëzoje…

Shumë kanë rënë,
Shumë janë vrarë.
O, sa shumë pas teje
Hequr janë dhe zvarrë!...



Guguçe, moj...

U treta, pas teje jam tharë,
Guguçe, moj faqehënë!
Më thuaj, nga ke ngjarë
Pas teje mendjen kam lënë!

Folmë, moj, folmë me gojë,
Të dëgjoj çfarë zëri ke!
Prej teje nuk heq dorë,
Edhe memece nëse je...

Folmë, moj, folmë një fjalë,
shuaj gjakun e nxehtë!
Kur të vdes, të kem nxjerrë mallë,
Ndryshe dheu s'do t’më tresë...



Të tillë puthje…

Te një mollë nën kurorë
Djalë e vajzë-gojë më gojë.

Puthje gjethesh-fëshfërimë,
Zogjtë degëve cicërijnë.

Puth e puth i zuri darka,
Skuqen krejt mollët nga flaka.

Poshtë lumi me jehonë:
-Mos u tutni,-thotë -seç thonë!

Kjo e puthur u ka mbetur
Atje…nën kurorë e tretur.

S’mund të jetë kjo mollë, ndofta,
Ndofta kërrusur, krejt pa kokrra.

Veçse trungu, plis e gurë
Të tillë puthje s’kanë parë kurrë.




Këngë që s’vijnë

Një erë e lehtë më zbuloi thëngjijtë,
Mbuluar nga hiri…Dhe pastaj,…
Më solli ndërmend gishtërinjtë
Ngatërruar mbi flokët e saj…

Më ndërmendi atë natë të bukur,
Mbi krye kishim gjithësinë.
Rrugës gjithë duke u puthur,
Në buzët tona-këngë që s’vijnë!





Ju betohem!...

Betohem për atë Zot,
S’keni parë të tillë perri,
As dhe mbreti më i fortë,
S’ka prekur si kjo hyjni.

As një mbret, as një sulltan,
As dhe Shahu i Persisë,
Nuk kanë patur diamant,
Si ajo që pashë një ditë.

Betohem për timen kokë
(s’e kam kokën për birila)
S’ka lëmuar të tillë flokë,
S’ka puthur syçka të tilla!

Asnjë në botën e tërë,
(Unë, dihet, jo, që jo)
S’ka lëmuar gji e llërë,
Puthur buzka si ato.

Mendoja, ç’qe ajo farë…
Që bëri të tillë ngjizë?
Ç’të ketë qenë ajo arë,
Që rriti të tillë filiz?

Ndaj e ndiqja i magjepsur,
Mbetur dhe i marramendtë,
Mbi dy kuaj bardhë ecur,
Nëpër rrugën e kalldrëmtë.

Betohem për atë bukë,
Do ta ketë të madhin fat,
Kush ta ndukë në buzë e gushë,
Kush ta mbajë në krahë çdo natë.





Ç’të dal…!

E kam provuar të dal në shesh
Dhe të vëzhgoj plot kalimtarë,
Por, porsa del, syri të ndesh
Kërthiza jashtë dhe gjokset dalë.

Kjo më bën të ndihem keq,
Se nepsi qënka i çuditshëm,
Qenka i njëjtë për djem dhe pleq,
Veçse për pleq i pa arritshëm.

Nga kjo më vjen për të qarë,
Qaj për moshën e fluturuar,
Përveç zemrës, çdo gjë e tharë,
Të thara me buzë dhe duar.

Prandaj, or miq, po qëndroj larg,
Mos tundohem nga lanetka…
Kur s’je i zoti t’i shtish në çark,
Kot sheh me sy, të plas zemra!…



Kur të pashë…

M’u shfaqe pemë pas vjeshte,
Mbeta krejt i shullapur!
S’kishe mbajtur asnjë gjethe,
Një gjethe ta kishe mbajtur!

Nëna siç të kishte bërë,
M’u shfaqe mua papritur,
Si një mollë për të ngrënë,
Luleshtrydhe e vesitur.

Poshtë degëve të tua
Dy pëllumba krejt të bardhë,
Njëherë më ngjaje si ftua,
Herën tjetër si një dardhë.

Ashtu si të ka bërë nëna,
Të vështrova dhe s’u ngopa,
Bëj çudi, si nuk të hëngra
Nga këmbët deri te koka!

Cipëhollë si qershia,
Thelpinj arre krejt përbrenda,
Gjysmë hëne poshtë… sinia
Tek u deha, ndaj s’u çmënda.

Siç të ka bërë ajo nënë,
Desha të merrja ndër duar,
Por, për mua, s’qe e thënë ,
Të të haja të qëruar.



Buzëpjekura

Në mendime pse je kredhur?
Përse buzët të janë tharë?
Për kë, moj, të janë djegur?
Kush u vuri buzëve zjarrë?...

Pa më eja këtu pranë,
Ato buzë për t’i zbutur.
Kam ilaçin asaman,
T’i shërokam duke puthur.

M’u afro, moj buzëpjekur,
Ethe buzësh të të mpak.
Jam dhe unë po aq i thekur,
T’i ftoh buzët pak nga pak!




Meraku i parë

Po ku je, moj mikja ime,
T’i meraku im i parë?
Si të lashë të më ikje,
Pa të thënë ndonjë fjalë?

Kujtoj mirë atë ditë,
Lotët syve nuk t’u ndanë.
Shpirti yt krejt u sfilit,
Ike me kokën mënjanë…

Ike, moj, e mira ime,
Ku të çoi ty babai.
Kurrë s’ta thashë fjalën magjikë
As në prill e as në maj…

Ike, ike e s’të pashë,
E u ndamë ne përfare!
Dhimbshëm e kujtoj at’ çast,
Shuaj varg cigare…




Ah, moj, Hënë kanakare!

Ah, moj, hënë kanakare,
Që më shafaqesh mbi livadh,
Bëhu pak zemërbujare
Rrimë të dy, një natë bashkë!

Pse më fshihesh hera-herës?
Hera-herë ma shkel një sy.
Mos ia vër ti llozin zemrës,
Lerma hapur që të hyj!

Pse më fshihesh prapa reve?
Prapa reve mos u fut!
Zbrit tek unë si qumësht dele,
Bëma zemrën time, bukë!

Ec të gjejmë një lëndinë,
Shtrirë mbi tërfil të thatë,
Të lëmoj gushën dhe gjinjtë,
Bashkë të dehemi një natë!

Ah, moj, hënë zemërgur,
Dil, m’u hidh një çast në qafë!
Po të bie dhe ndër gjunjë
S’duroj dot, e më…sa s’plas!



Për një puthje

Vrapoja dikur për një puthje,
Por puthja nuk kish të afruar.
Fati flinte, s’bënte tutje…
Puthjen për ta shtënë në duar.

Renda e renda si i çartur,
Kalë ergjele në revan.
Dreqka mendje s’më kish vajtur,
Ta kisha, aq shumë,… pranë.

E mora puthjen ndër duar
E rrodhi, e rrodhi si vaj,
Në petë byreku të shtruar
Dhe peta u shkri prej saj.

E rrodhi kjo puthje si krua,
E rrjedh në ditët e vona.
Bora mbi malet e shtruar
Shkrihet prej puthjeve tona.




Te qershia

Kërcitja e këpucëve mbi kalldrëm
Më zgjoi ndjesinë e një malli,
Të kredhura midis shtatë notash
Përbrenda një pentagrami…

Dhe hapave të mia mbi gurë
Me iso ua mbaj bukur
Dhe kënga e zogjve mbi drurë
S’m’i lë kujtimet strukur.

Dhe, ja, si dikur qershia
Krahëhapur porsi shpend,
Më pyet:-“I sheh kokrrat e mia?
Të sjellin ndonjë gjë ndërmend ?”

Eh, ç’më zgjoi ato kohëra!
Si dy zogj loznim, gëzonim,
Zgjatnim dorën për ca kokrra…
Njëri-tjetrin e mëkonim.




Meraku

Me merak e pata
Dikur…një leshverdhë,
Ta merrja në krahë,
Ta vija në prehër.

Në mes të një pylli
Shpejt ta degdisja,
T’i zbuloja gjinjtë
Dhe ta gudulisja.

Për një biondinë
Bëj haram shtëpinë.
Më atë jetoj
Edhe nën dëllinjë.

Por, ç’e do më doli
Para një lanete,
Diç..më pëshpëriti,
Më bëri për vete.

Ajo shpejt më bindi,
Leshverdhën harrova,
M’u qep porsi xhindi,
Pas saj u tërbova.

Ah, ti, moj, lanete,
Pse s’më le pak kohë
Që atë leshverdhë,
Ta shtija në dorë?

T’i prekja, lëmoja
Me gishtat e dorës,
Dy kokrrat magjike
Topat e dëborës.

T’i lëmoja shegët,
Dy buzë t’i thithja,
Ky do qe ilaçi,
Kurrë të mos vdisja.




Vetëm kaq...

Shamë, moj, si të duash!…
Po deshe, më fut një shpullë!
Veçse dua një të puthur,
Të zbut kallot përmbi buzë.

Një të puthur, asgjë tjetër…
Të betohem: “Për Perëndi”!
Që të marr në botën tjetër…
Pak nga mjalti që ke ti.

Erë mjalti trendelinë
Të kullotur në livadh,
Të riprek për pak rininë,
Vetëm kaq,… O Zot, sa pak!…



Lermë pak!...

Tek po bëje ecejake,
Të vështroja marramendur
Poshtë nën bluzë, poshtë jake
Tollumbacet thithkaçmendur.

Lermë, moj, fare pak
Buzëtharat t’i mbështes,
Të pi pak nga ky ilaç…
Dhe në vdeksha, le të vdes!

Ja që nuk i bëj dot zap
Sytë e mi të kuturisur,
Ndaj të lutem, lermë pak,
Të zbut shpirtin e harlisur.




Rizgjim i dëshirës

Më në fund u shtrydh dhe rrushi,
Edhe mushti u bë uthull,
Iku krejt vapa me gushtin,
S’ma jep kush… një të puthur.

Një të puthur si më pare…
Që të ndiej pak dridhërimë,
Dhe të njom butin e tharë,
Si rëra në shkretëtirë.

Një të puthur, ah, të puthur…!
Sqep pëllumbash mbi çardhak,
Të rizgjoj kujtimin strukur
Dhe pranverën, sadopak!



Moj e mira

Moj, e mira, kur jam esëll,
Para teje mbetem … idiot
Ç’dua të them, e lë për nesër,
Bëj ta them …dhe s’ta them dot.


Po kur pi një gotë raki,
Gjuha-shpuzë, fjalët-tespi.
Kur kujtoj ta pi të shkretën…
Më s’të gjej, ke marrë një tjetër…




Mendova se të humba…

Renda e renda për të të kapur,
Për të ta thënë fjalën magjike.
Si mollë starkingë e përflakur
Më vidheshe e s’di ku më ikje.

Renda e renda aq sa munda
E s’lashë pa zënë asnjë shteg,
I lodhur, thashë se të humba,
Papritur m’u shfaqe mbi breg.

Dorën zgjate ti drejt meje,
Renda e renda si një sfinks,
Më dukej vetja sipër reve
E diellit duke i bërë eklips.



Buzë gjolit duke pritur…

Më dogji malli për një nimfë,
Dikur… e shfaqur buzëgjoli.
Eh, ç’diell që kishte ajo ditë
Sa shpresa, ëndrra seç më zgjoi.
Gurgullima ujë kroi!

Por, ah, që turpi i mallkuar,
Në buzë ma ngriu fjalën magjike,
E nimfa më priti, e pikëlluar
E lodhur, m’u zhduk ndër vite.
Më mplaku, më zgajti kjo ikje.

Në lingth, me hapa kaprolli,
Me krahë zgalemi e klithma,
Përherë kam mbërritur te gjoli,
Të dilte prej tij ajo…nimfa
Në bebe të syrit ta mbillja.

Sot, me ankthin e dikurshëm,
Te gjoli e tret shikimin.
Ç’më duhet që s’jam i turpshëm,
Kur sytë s’ma kanë shkëlqimin,
E bryma ma thau blerimin!

Sërish në ëndërr më doli,
Ndaj jam këtu, duke pritur,
Paçka se nimfa e gjolit,
Sot mund të shfaqet e thinjur.
Eh, këmbët s’më bëjnë për të ikur!




Tepër vonë…

Sipas poetit Skënder Rusi

Të desha unë, ti s’më deshe,
Më do tani, s’të dua unë,
Kot më josh me buzëqeshje,
Ledhkat e tua s’më hyjnë në punë.

Kur isha strall, ti ishe eshkë,
Me një fërkim shpërthente zjarr.
Është tepër vonë, i thonë vjeshtë
E lagavitur, pritet acar.

I prushti im tani është shuar,
Pret veç një firmë për tjetër botë,
Ja, vetëm kaq, tjetër s’ka mbetur,
Ndaj mos m’u ngjit, e ke të kotë!



Poemë

Te vështroj përposh Grohotit

1
Rrëzë pyllit me ahishtë,
Mbi një gur, te ky Grohot,
Vështroj fshatin tim Zvarisht
Dhe të ngopur s’ndjekam dot.

Jo, nuk ndjej aspak të ngopur,
Tek i shoh gjithë bukurinë,
Ndaj dhe sytë më janë përlotur,
S’e përmbaj dot mallëngjimin.

S’u përmbajtka mallëngjimi,
Lotët s’u përmbajtkan dot,
Tek kërkoj: “O shokë ku jini,
Ku t’ju gjej, i mjeri, sot”?

Ku t’ju gjej e të ftoh pak
Mallin tim të përvëluar,
Bosh shtëpitë, çdo sokak,
Shtëpitë murerrënuar.

Ku t’ju gjej e të çmalloj
Mallin tim prush e shpuzë,
Ndaj i etur shkoj te kroi,
Që të njom të tharat buzë.

Të dy duart bërë grusht,
Seç i mbush me të argjendtë,
E thith ujin – ujin musht,
Që s’e gjen në asnjë vend.

Nëpër rrugët poshtë e la,
Lart’ e posht’- kryq e tërthor,
Bukuri të tillë s’ka,
S’e gjen në asnjë dekor.

2

Mbi një gur, te ky Grohot
Përmbi Gurrëz hedh vështrimin,
Dhe më rrjedhin pika lot,
Pika lot për përmallimin.

Ndaj dhe nisem për atje…
Bëj vizitën më të parë,
Ku po prehen nën dhe,
Ato nëna, baballarë.

Ato nëna me ninulla,
Që në djep na nanurisën,
Ato duar na mëkuan
E në buzë na shtrydhën sisën.

Kanë hyrë në një portë,
Në një portë që s’ka të hapur,
Aty ku s’dëgjohen zogjtë,
S’shihet dielli i përflakur.

Një tufë lule ngjyra-ngjyra
Para tyre i përulur…
Sjell ndërmend ato fytyra
Në kujtime i përhumbur.

Ati im, ja ku më ke,
Kësaj radhe solla nënën,
Por prej saj një dorë dhe,
Që sërish të ndjehesh dhëndërr.

Të më falni këtë zemër,
Që s’duron, mbushur dënesë,
Që s’u zë emër për emër.
Një për një u kërkoj ndjesë.

Po largohem kësaj here,
Jo për fare, kurrsesi,
Do të vij buzëpranvere,
Me shokët e miqtë e mi.

3

Mbi një gur, te ky Grohot,
Me vështrim te shesh i Patit,
Seç më rrjedhin pika lot,
Tek kujtoj rininë e fshatit.

Edhe ngrihem për të zbritur,
Duke zbritur krejt në heshtje,
Dhe mendoj kohën e ikur…
Atë kohë… me topa lecke.

Prapa topit vetëm rendnim ,
Noçka, gishta të gjakosur,
Edhe lodhje fare s’ndjenim ,
As dhe skamjen, sot varrosur.

Tek kujtoj aty rininë,
S’më harrohet ai djalë,
Si harrokam unë Alinë,
Mundësin tonë gjithnjë të parë!?

Po Xhelali me Dylberë
Dhe Tajari me Beqirë!..
Të tillë kishte në çdo derë,
Gurë strall, sygjeraqinë.

Dhe pas tyre radhë-radhë
I lë vëndin dita ditës,
Dolën dhjetra zvarishtarë,
Që i dhanë hov traditës.



4

Mbi një gur tek ky Grohot,
Kaloj çaste përmallimi,
Dhe më rrjedhin pika lot,
Tek dëgjoj ca këngë bilbili.

Dhe të tillë bilbinjarë…
Eh, sa shumë ka fshati ynë!
Këngë dhe iso valë-valë
I kujtoj dhe s’e mbyll synë.

Vëre fyellin në buzë,
Bjeri, Samit, me të qarë!
Të ngroh shpirtin si dikur…
T’heq mërzinë, të shuaj mallë.

Merrja këngës, Beqir, merrja,
Mbaja Tori si përherë!
Të më vijë në vend mendja,
Të thith pak atë pranverë.

Dhe vallen dyshe gorare:
“Atje lart te çezmë e bardhë”
Të largojmë streset dhe hallet
Prapa isoja: valë-valë

Eh, çmë vijnë ca kujtime
Një nga një porsi ujëvarë!
Tani mbushur krejt me thinja,
Për çdo vit një rrudhë në ballë.

Kur do mblidhemi një ditë,
Si në kohën…në rini?!
Jashtë bora le të bjerë,
Brenda këngë dhe raki.

Dhe në verë nga rudinat
Të pjekim një gjingj në hell,
Të kujtojmë çupërlinat
Me aromën sherebel.

Biletën… S’kam për ta prerë,
Shtriga vdekje s’do më marrë,
Pa u mbledhur dhe një herë
Bashkë me ju, o bilbinjarë.

5
Dua të zbres nga ky Grohot,
Të bredh fshatin ma ka ënda,
Të takoj unë miq dhe shokë,
Ku të thonë: “Urdhëro brenda”!

Bëj ta ndal dhe s’e ndal dot,
S’e ndal dot dreqin të qarë,
Dhe marr rrugën për teposhtë,
Zbres, trokas te dera e parë.

Kur dëgjoj një zë nga brenda,
Eh, ç’m’u ngjallën ca kujtime!...
M’u drodh zemra, desh u shemba,
Ah, moj jetë, rinia ime!

Buzagas unë si përhera,
Tek më ftojnë të hyj brenda,
S’ka ç’më duhen, ca të tjera…
Kur më ngopet dëngas zemra.

Dhe biseda merr të shtruar,
I kujtojmë një nga një…
Jeta qenka më e çmuar,
Jeta qenka hiç, asgjë.

Kur dola te shesh i çesmës,
Takoj njerëz radhë-radhë,
U lexon librin e zemrës
Në takimin më të parë.

Sa takon!…Me aq dëshirë
Do të ftojnë në shtëpi.
Eh, sa njerëz zemërmirë,
Bujarë e zemërflori!

Urdhëro, njëri edhe tjetri!…
Po ku të shkosh më parë?!
Kohë, moj, të marrtë dreqi!
S’të premton të shuash mallë.

Eh, kjo kohë, me këto ritme,
S’të premton diku të shkosh,
Pa kuptuar ikin vitet,
Fluturimthi si një zog.

Si nuk mora shumë libra
Për të gjithë këta shokë?!
Pse u nguta, kur u nisa
Dhe s’e mbusha çantën plot?!

Ah, moj ngutje, si s’të flaka
Brenda në lumin Shkumbin!
Mos më ka mbërthyer plakja,
Kjo gungaçe pa shërim?!

6

Tek qëndroj përmbi Grohot,
Një dreq lëmshi po më mbyt,
Dhe më mbushen sytë me lot,
Lot mbi lot më rrjedhin sytë.

Tek kujtoj fshatin tim,
Aty, disa vjet më parë,
Tani mbetur në harrim
Edhe mbushem me të qarë.

Ç’qe për ty ky fat i hidhur?
Një nga një ikën me radhë,
Dhe ke mbetur gojëlidhur
Më çapitesh çalë-çalë.

Ku i ke ato që lamë,
Ato sheshe, ato rrugë?…
Pse s’më je si zonjë e parë,
Dritë hëne, si pasqyrë?

Fshati im, ti ke rritur,
Porsi unë dhe të tjerë,…
Me të mira na ke pritur,
Duarplot na ke përcjellë.

Po si ikëm dhe të lamë?...
Pse u bëmë kaq të lënë?…
Këto duar si s’u thanë?
Vijmë vetëm, për të ngrënë!

S’di pse jemi veç për llonxhë,
Pse u bëmë kaq harambashë?
Lopës po nuk i dhe jonxhë,
A të jep qumësht të hash?

Fshati nga kush do të presë,
Kur na ka ne Perëndi?
Pse s’dërgojmë një fije fshesë,
Ndonjë tjegull për çati?

Po ku jeni, o Shpirtkumtër,
Që po shkelni nëpër shqeme?
Si të ndjeheni të lumtur
Larg nga toka prej vapeme?

Ku jeni, o moshatarë
Dhe pas nesh, o ju të tjerë?…
Mendja, pak, duhet vrarë,
Këtij fshati t’i bëjmë nderë!

7
Rri mendueshëm mbi Grohot,
Më qan zemra dhe ky shpirt
Çurk më rrejedhin ata lot
Lotvesuar mbi Zvarisht.

Tek vështroj rreth e rrotull,
Ato vende ku kam shkelur,
Edhe s’ndjekam kurrë të ngopur,
Edhe s’ndjekam kurrë të velur.

Nuk t’u ngopka kurrë syri ,
Kur vështron një gjë të bukur,
Sa i ndritshëm duket ylli!
Sa e bukur dhe një flutur!

S’kthehet koha me të lutur,
Kur mbetem i marramendur,
Për syzezën belkëputur,
Për vajzën me gjoks të çmendur.

S’jam më djali flokgështenjë,
Bryma sipër më ka rënë.
Iku dita, më s’e gjejmë,
Vendin muzgut ia ka lënë.

Jeta mori në të shkarë,
S’jam më djali sygështenjë,
Ndaj i mbushur mall me majë,
Thur e thur këtë poemë.

Këtu prapë do të vij,
Se këtu…çdo gjë më prêt,
Por në s’mundsha, përsëri…
Dheu kurrë s’do më tretë!



Elbasan 20-22 tetor 2005

S'kam kohë të vdes - Intermexo

Cikël poezish nga Kanadaja




Tungjatjeta Toronto!

Porsi zogu nëpër qiell
Fluturimin e ndal larg…
Iki unë, më ndjek një diell,
S’më arrin e bëhet flakë…

Qesha unë me xhelozinë,
Që s’po mundet të më kapë.
Dielli qesh për lumturinë,
Që më ndrin të shkel një prag.

Të shkel atje,…ku mendja, kurrë…
S’më kishte shkuar se do shkelë
Hapësirën me qiell të murrmë,
Borë e shi me pakëz diell.

Në një prag më pranë polit
Ku fëmijve u shkeli këmba,
Nëpër gjurmët e Kolombit
Ku janë thurur shumë ëndrra.

Fluturimin asaj rruge
Shtrirë poshtë Atllantiku,
Si lëvozhgë vezë pule
U shkërmoq Titaniku.

E ndjej pranë lumturinë,
Atë çast të ëndërruar,
Të nxjerr mall me nipërinë
Buqetë lule nëpër duar.

Me vështrim prej kureshtari,
Një nga një hapa të lehta,
Përshëndetje nga shqiptari:
“Hej, Toronto, Tungjatjeta”!





Sa më dhimbsesh vëndi im!

Nga gjumi i parë në Kanada
Zgjohem unë ëndërrmadhi,
Nisem hapësirave të mëdha,
Pa më shkrirë mirë malli.

Nëpër rrugët e Torontos
Eci krejt i mrekulluar,
Bëj çudi dhe pyes veten:-
Jam në ëndërr a i zgjuar?

Herë e parë që marr një rrugë
Për të dalë jashtë vendit tim
Ku kam shkelur baltë dhe gurë.
Këtu gjej ngado shkëlqim.

Dhe më qahet dhe më qeshet
(look-u ynë aq i tepruar),
Xhepat bosh, shkëlqim në veshjet
Me kërc-mërc e të mjeruar.

Eh, ç’më dhimbsesh vendi im,
Sa i pasur, aq i mjerë,
përse vallë ky ndryshim
Nga komshinjtë derë më derë?

Ç’më vjen të qesh edhe të qaj,
Tek të kujtoj ty bukurinë,
Të një vajze të pafaj
Humbur dhunshëm virgjërinë.

A do vijë për ty një ditë
Që dhe veten ta ndjesh zonjë?
Si t’na duan perënditë,
Kur nuk duam veten tonë?!





Otavë

Vetëm, sot, bëra njëmijë kilometra
Për ty, mijëra të tjera do të kisha bërë,
Sikur e shkurtër të më ishte jeta
Çdo gjë tjetër mënjanë do ta kisha lënë.

Otavë, lundrova nëpër lumin tënd të qetë
Dhe pashë brigjet me gjelbërim harlisur.
Eh, lumenjtë tanë që rrjedhin gjaknxehtë
Brigjet dhëmbë-dhëmbë, me xhoke të grisur!

Otavë, u futa në zemrën tënde dhe s’pashë
Njerëz sytrishtë e me çehre të prishur.
Askush s’binte në sy e në sy s’u rashë
Me kostumin e ngrirë dhe jakën kollarisur.

Pashë kështjella qindravjeçare,
Pashë kur hynin dhe në parlament.
Çudi, si nuk dallova e s’njoha fare,
Kush qe vizitor dhe kush deputet!

Me policin buzëqeshur, në krah të tij,
Bëra fotografi, brenda dhe te dera.
Pa afrohu te Parlamenti i vendit tim!
Të shemb polici me grushta e shkelma.

Biblioteka-kështjellë e stilit anglez
Përbri parlamentit, njësh me qiellin
Eh, tonat!…Qymezë pa dritë, pa diell,
Ku minjtë mbi libra çiftohen dhe pjellin.

Otavë, ma hape derën, më prite si mik
E për mijëra të tjerë t’u pa bujaria,
Por, rri e vras mendjen e mbetem skeptik
Nëse do të bëhet, një ditë, Shqipëria.





Niagarë

Kisha dëgjuar për ty Niagarë,
Ndaj net të tëra fjeta me ty
Dhe vetja m’u bë si ujëvarë
Ujëvara si nimfë me sytë blu.

Një ditë endrrën krejt e shkunda,
Si delfin u krodh mbi ty ujëvarë
Tek ti pranë m’u mund dhe mundi
Ma munde gjumin ti, Niagarë.

Mbi dyqind metra hidhje stërkala,
Dhe mbi stërkala ngjyra ylberi,.
Eh, s’kuptova si iku nata
Dhe s’ndjeva fare kur lindi dielli!

Kur mora rrugën shpejt të kthimit,
I dërgoj vdekjes urdhër të prerë,
Të bëjë gjumin e harrimit,
Të ndjehem fatlum edhe një herë.




Ngushëllim i shpirtit ndër dhëmbë

Më vajti… për raki, një ekspres,
Të shoqëruar me një cigare,
Po në këtë vend ec e ta gjesh
Këtë menu vrastare!

Prapë mendja te vëndi im
Pijetore në çdo pëllëmbë…
A thua se gjejmë ngushëllim
Të shpirtit ndër dhëmbë?





Në High Park

Një zeshkane lëkurëndritur
Në High Park më rri karshi,
Me vështrimin pa ma shqitur
Ç’ka me mua, s’po e di!

Ç’më vështron me ata sy,
Mos tek unë, vajti mendja,
Të kalojmë një natë të dy,
Në një dhomë të mbyllur brenda?

Mos të dukem burrë i hijshëm?
A të ngjaj si një kreshnik?
Mos të dukem gjah i shijshëm
Rritur në një vend epik?

Pse tek unë, jo te një tjetër
Hedh shikimin aq epshndjellës?
Mos ke mbetur fare vetëm,
Apo dukem zjarrpërcjellës?

I tillë jam, është e vërtetë
Prush e shpuzë dhe gur stralli.
Ti e sheh, jam me një tjetër,
Një lanetkë prej Opari.

Ej, largomu, moj, të lutem
Mos më shih me sytë zjarr!
Mos më ndill, se po të ngjitem,
Nuk të shqitem aq kollaj!


Ah, moj zemër!...

U nisa me natë,
Me natë u ktheva.
U gjeta të qeshur,
U lashë me lot.
Më falni, të dashur,
me shpirtin si drita,
Por më shumë nuk mundja
s'qëndroja unë dot.

U gjeta me diell,
Me diell u lashë,
Diell, vetëm diell,
ka zemra juaj,
Mbi ju mos rënte
asnjë pikë terr,
Se ndjehem keq,
më bëni të vuaj!

U nisa me mall,
Por malli më mbeti.
Ngado më ndjek pas
si një manar.Nga syri-diell
a thahet deti?! Ah, moj zemër,
më dysh e ndarë!

S'kam kohë të vdes - Kreu III

Kreu III

BLERIM LOTËSH






Nënës

Ti që jetës i dhe jetë,
Jetën tënde s’e jetove.
Dritë m’u bëre mua vetë,
Po me dritë s’u ndriçove.

Më dhe tinguj drithërues,
Horizont dhe hapësirë.
Duke pritur të më gushje,
S’të thashë dot as lamtumirë!





Mall për vëllanë

T’i ndjej hapat mot pas moti,
I kujtoj dhe më mbyt vaji.
Vaj mallimi…Pika loti…
Lot të dhembshur prej vëllai…

T’i shoh gjurmët lënë së pari,
Psherëtij e s’i shkel dot.
Vaj medet!... I mbulon bari…
Më bleron ai ndër lotë!...




Motrës Gjyze
(Tankë)

Të mbaj mend, motra ime,
Kockë e lëkurë…
Ato kocka mbajtën
Një valle me fëmijë,
Si pyll i lulëzuar me drurë.






Qesh e qesh, pa fund
( Kushtuar E.Y, B.B )

Më në fund iku dhe dimri,
U shkrinë akujt më në fund,
Dhëndërush vjen veshur prilli
Dhe unë qesh e qesh pa fund.

Qesh e qesh,…s’ka si ndodh ndryshe,
Tek shoh pragun e shtëpisë,
Krahëhapur një dallëndyshe,
Ngre folenë e dashurisë.

Qesh foleja, qesh dhe zogu,
I vetmuar nëpër dimra,
Tek i buzëqesh prologu,
Të gëlojë me cicërima.





Kushtuar: Xh.B

Një bisk prej gjelbërimit të Gorës
E shoh të rritur erëmirë,
Me zemër në pëllëmbë të dorës,
Me buzëqeshje e fjalën e dlirë.

Thonë : “Dardha bie nën dardhë”
E ku ajo tjetër mund të bjerë?!...
Ndaj dhe ti më ke nxjerrë mallë
E atit tënd të mirë, të ndjerë.



Pa titull

Erdha, të pashë, të qava, moj Vlorë,
Sytë e tu të njomur dhe shami sterrosur,
Por s’e mora vesh, ç’të qe ajo dorë…
Që të kish qëlluar dhe të kish gjakosur?!

Shtator 1997



Mikut tim të vjetër…

Tungjatjeta, tungjatjeta!
Përshëndeteshim dikur,
Iku vera, erdhi vjeshta,
Përshëndetja u bë mur.

Tungjatjeta, tungjatjeta!
Njëri-tjetrin kur e njohëm,
Lisi mbirë lëshoi dega,
Zogjtë degave gëlojnë.

Tungjatjeta, tungjatjeta!
Njëri-tjetrit kur i thamë,
Shkoi pranvera, vera, vjeshta,
Dimri gjen të fortë kalanë.



Ëndrra e prere në mes
( Mikut tim I. Halili )

E nisëm së bashku udhën e blertë
Këtu e tridhjetë e pesë vjet më parë,
Me syrin xixë e shpirtin e drejtë,
Me zemër të ngrohtë, shpresën ujëvarë…

E nisëm, or mik, e thurëm së bashku
Ëndrra të rinisë me ngjyra ylberi.
S’na u tha, njëhere, djersa te balli,
Te balli ynë shkrihej dhe dielli.

Rruga e nisur për gjysmë na mbeti,
S’ditëm të bëjmë pazare dhe dredha.
Kush brohoriti më shumë për “Mbretin”
Kështjellash i gjen, haremesh mes pelash…

Ata që kollaron s’e hoqën nga qafa,
Sqetullat, balli s’iu qullën njëherë,
Si aherë edhe sot, për ata u dashka,
Të ngjyejnë mjaltë. Ne…vetëm zeher.

Eh, or mik, s’të kam më pranë,
Ike papritur, u shua ëndërrzeza
E më le vetëm, mua, mjeranë,
Te hap e të mbledh lecka mbi tezga.




Nderim për rrudhat

Mos u tallni me rrudhat e tija
Si brazda e plugut në arë,
Brenda tyre gjendet galeria
Me mineralin më të rrallë.

Shkelni në ato brazda dhe gërmoni,
Siç gërmon bujku i mirë me bel,
Pastaj thoni për të ç’të doni,
Thoni që është dhe thes pa miell.

Flisni, flisni, sa e si të doni,
Se gojët e liga s’kanë fre.
Veç rrudhat e tija… Mos harroni!
Janë diamante e dot s’i fsheh.



Homazh
(Një druvari)

Dikur… njoha një njeri,
Mbi sup hedhur një sharrë,
Bredhur pyjeve, veri,
Zemërbutë, dorën darë.

Dikur… njoha një njeri,
Kurrë… zbrapsur në tallaz,
Pyllin kishte si shtëpi,
Shtratin kish mbi një dërrasë.

Një njeri, dikur,… kam njohur
Mbrojtur shiut- pelerinë,
Zjarr dimrit për t’u ngrohur,
Gunë dhije përmbi shpinë.

Dikur njoha një njeri,
Shtatin lis e gurelmaz,
Vargje që i thur tani
Janë respekt edhe homazh!




Kur vdes një ditë

Edhe kjo ditë u bë plak me mjekër,
Pas saj vjen e reja me yllin polar,
Për çdo hap që hedh drejt cepit tjetër,
Fundi bën një hap edhe më përpara.

Bën një hap përpara dhe pa u ndjerë
Ditë edhe për ditë më vdes nga një çikë,
Ndjehem ngazëllyer, dita kur ka lerë,
Dhe s’kuptoj që vdes, kur më vdes një ditë.




Kur mendoj…

Diellin s’do ta shoh një ditë,
Ajo vjen porsi hijena,
Të ndjek pas, të zë dhe pritë,
Fshehur brenda dhe në bedena.

E mendoj kur të më zërë nata,
Sterra natë e pakthim,
S’do të shoh kur çel lofata,
S’do të qeshë më syri im.

E mendoj kur s’do të gdhijë,
Edhe dielli s’do lindë prapë,
S’do ta prek më dashurinë,
Që s’m’u nda në asnjë hap.





Psheretimat e një bote…

I kredhur në vargjet e poetëve
E kujt, ata s’i kanë kënduar!
Fllad pranvere, dallgë detesh,
Sa shumë më paskan munguar!

Puhiza më mori me vete,
Më ledhatoi si nëna fëmijën,
Në fëshfërimën e gjetheve
Përktheva pshehrëtimën.

Ndjeva psherëtimën e një bote
Të jetëve mbërthyer kular
Dhe çurk më rodhën lotët
Për jetët mohuar, pa faj.




Ai vend i largët…

Ai vend i largët me dëborë e ngricë,
Që dikur e njihja vetëm si një emër,
Më vodhi dy perla, më vodhi florinjtë,
Porse nuk ma vodhi, e s’ma vjedh dot zemrën.

Ku jam…,gjaku rri i ngrohtë përhera,
Ndaj nuk më bëhet kurrë që ta braktis,
Veçse si një zog, më përpëlitet zemra,
Tek i kujtoj perlat, tek kujtoj florinjtë.




Ja, këtu…të më kërkoni!

Mos më kërkoni në fund të gotës,
Përposht lëngut ballkazani,
As ndër udhët rrotull botës!
Jam këtu si mik rajcari.

Lodhur vitesh nëpër shqeme,
I përplasur fort nga vala…
Vij këtu në tokë vapeme
Ku merr krahë kënga dhe vallja.

Thellë vitesh… Domosdova
Oshëtinte nga trumpeta,
Vringëllimë shpata te dora
Si shalqinj koka të prera.

Mes gëzimit për fitore
Mbi halldupë e turkoshakë
Sërish rite martesore,
Këngë e valle në çdo prag.

Jam këtu, të ndiej pak flladin,
Që zbret poshtë nga Qafë-Thana
Çdo pragmars e flak qylafin
Bulëzon e çel bajamja.

Që prej Rajce n’ Gur Pishkash
Jehon festa derë më derë,
Rrjedh i qetë Shkumbini plak
Ngre në valle Myzeqenë.

Ja, këtu të më kërkoni
Do më gjeni medituar
Të më rrjedhë si ujë kroi
Vargu im i shkumëzuar.

Rrajcë 2006

S'kam kohë të vdes - Kreu II

Kreu II LISAT ULIN KRYET






Ec, e gjej një tjetër botë!...

Ç’po këndirrem nga një kërrn,
Kërrn bezdisur i mërzisë,
Një kërrc-mërrc shpirtin ta shemb,
Shemb dhe trarin e shtëpisë.

Dhe me kokën ulur poshtë,
Vështroj poshtë i çmerritur,
Ku më del para një botë,
Një botë fare e fëlliqur.

Ndaj vështrimin tim e tres,
E tres thellë në fund të gotës
Dhe kërkoj aty të gjej,
Ëmbëlsinë e të gjithë botës.

Fundi i gotës më përqesh,
Më përqesh e çuk në zemër,
Mirëpo, ec edhe të gjesh,
Botë tjetër, tjetër emër!...

Ku ta gjesh një tjetër botë,
Botë tjetër, tjetër emër,
Jet’ pa dhimbje, sy pa lot,
Sy pa lot, pa cërr në zemër!





Mos m’a trembni vjershën

Mos ma trembni vjershën,
Vargun mos ma ngani,
Fjala të shpërthejë
Llavëe nxehtë vullkani!

Lermani të ziejë
Shpirtin duf të mbushur,
Lermani të rrjedhë
Llavën gjak të prushur!

M’i lini të lira,
Të gjembojnë hijenat!
Mbarsur me intriga
Brenda në bedena.

Fjalën mos ma grisni,
Ma lini të lirë!
Në kuvli i mbyllur
Zogu s’mund të rrijë.

Poshtë monopatit
Llava le të rrjedhë,
Me prushin e zjarrit
Djallin le ta djegë!

Trupin, le t’ma digjni,
Mos ma digjni fjalën!
Trembur dhe nga hiri,
Do zbythen rrufjanët.

Mos ma trembni fjalën,
Në burg nuk i rrihet!
Sa m’i ndritshëm dielli
Më shumë digjen hijet.




Qesh me ngërdheshjen

Në lokal i ulur vetëm
Me një kafe allaturka,
Përkarshi tryeza tjetër
Plot me meze, pije, fruta.

Ndjej shikimin e ngërdheshur,
Edhe qesh e qesh me zemër,
Nuk po ndjej aspak të prekur
Nga “ngërdheshja”, që s’lë emër.



Dëshpërim

M’ ka mbërthyer një dëshpërim…
Kush ma mbolli? E vraftë Zoti!
Kështu…s’është ndjerë shpirti im
Asnjëherë përpara moti.

Kush ma vrau mua gëzimin
Dhe urrejtjen kush ma ngjalli,
Të më bëjë të humb besimin,
T’i shoh njerëzit si farë djalli?

Kush më bëri të pendohem
Për atë besë-besë të dhënë?
Kush më bëri të verbohem,
Mos s’shoh ferrën nëpër këmbë?!

Kush me sjelljen dhelpërore,
Ma bëri mendjen yjem
Dhe me thikën aq mizore
Të më shpojë tej për tej?

Zot, më fal, për ashpërsinë!
Për ç’ka shpirti më ofshon!
Falmë, siç fal gjithë njerëzinë,
Kur bëjnë keq, kur mëkatojnë!



Ku ta gjej!...

Ku ta gjej, o Zot, fuqinë
Dhe durimin ku ta gjej,
Të çaj dallgët gulç e shkumë,
Të çoj varkën drejt në breg?

Ku ta gjej unë një shkëndijë,
Turrë drush ta bëj të prushtë?
Në lot akulli të shkrijë,
Të ndriçojë shtegun e ngushtë.

Ku t’i gjej të tjera fjalë,
Fjala, sot, asnjë nuk prek,
Bërë zemra akullnajë,
Drit` e syrit lot m’u tret!


Pse, o Zot, kaq zemërngrirë,
Zemërbrishtë pse më lë,
Si ta çaj udhën e dhirtë
Pyllit ujqërve kope?



Vital

I gjakosur,
i gjymtuar,
i ndarë më katërsh,

i plaçkitur,
i djegur,
i mbetur në mjerim,

i uritur,
i etur,
dorën s’ke zgjatur,

në këmbë,
vital,
ti, vëndi im.




Stresi këmbëkryq

Bie të flesh, s’të zë gjumi,
Sa të zë, të del dhe prapë,
Buçet mendja porsi lumi,
Dallgëfryrë trap më trap.

Ha mëngjesin, mendon drekën,
Po për darkë ç`do të hamë?
S’ka korent, bukën të pjekësh,
S’blen dot gjalpë për trahananë.

Dimri do të vishesh trashë,
T’ shkosh te miku, duhet qibër.
Jashtë shtëpisë s’mund të hashë,
Ke dëshirë, s`blen një libër.

Në spital…Do blesh ilaçet,
Nuk i blen, rri pa shëruar.
Po t`u skuqën pakëz faqet,
T`i kafshon qeni i tërbuar.

Merr më pak se sa merr bota,
Dyfish çmimet më të larta.
Fjalurta s`u dëgjoka,
Gjuhësharja s`u përmbajtka.

Ngado sheh lakuriqësi,
Vetëm vdekje dëgjon veshi.
Asnjë çast s`gjen qetësi,
Këmbëkryq rri ulur stresi.



Strofull hienash

Fëshfërimat poshtë një shkurraje
Më ngjallin ndjenjë ankthi dhe frikë,
Strofull për hiena e për djaj,
Të ngulin pas shpine majë thike.

Sot, nën shkëlqimin e modernes kohë,
Në holle motelesh ngritur me ligësi,
Fshihen hienat prapa buzëqeshjes së hollë
Apo zhargoni që nuk e kupton asnjeri…

Atje ku mirësia si lumë derdhet
Dhe mbi atë ligësia zhgërryhet,
Skuqet hëna dhe dielli zverdhet,
Nga turpi dhe lisat ulin kryet…



Vetëm kur shkojmë në varreza…

Kur përcjellim ndonjë në botën tjetër,
Ndjejmë keqardhje dhe trishtim,
Pastaj ecim në rrjedhën e jetës
Dhe harrojmë se ajo ka një mbarim.

Harrojmë se na prêt diku një vend,
I mbushur me selvija dhe mermer,
Që nuk mban hatër për askënd,
I fut brenda dhe asnjë s`nxjerr…

Kur përcjellim ndonjë në varreza,
I hedhim një dorë dhe` e pastaj
Pyesim veten: -Pse kaq e shkurtër jeta,
Sa per një vizitë, sa për një çaj?!...
Zbrisni, or njerëz, nga mushka gërdallë

Prej shekujsh ka ikur shumë kohë,
Por ne gjithnjë, të njëjtin avaz,
Pështyjmë me buzë, qëllojmë me dorë,
Bota na sheh, na tall dhe gajas…

Pështyjmë fytyrën e njëri-tjetrit
Dhe për njëri-tjetrin e bëjmë gropën.
Ai klan që merr në dorë pushtetin,
Mendon vetëm të shtrydhë mëmë lopën.

Ëndërrojmë të hipim në grataçielë,
Kur i kemi hipur mushkës gërdallë.
Po mushka si mushkë nuk mund të pjellë,
Në mitrën e saj nuk mbin dot farë…



Vdekja kërkon një tjetër

Ikën pleqtë e hyrjes që kam përballë,
I kujtoj të gjithë me shumë mall.

Tani vdekja kërkon një tjetër,
Sigurisht mua, jam më i vjetër.

Kur hapa sytë, ishte bërë mëngjes,
I thashë vdekjes: -S’kam kohë të vdes!




Punët shkuan rrapëllimë

Kudo kugjenden shqipëtarët,
Në male, fusha e lugina,
S’i kanë bërë hesap kokës,
Se kanë qenë e janë trima.

Po ç’ka po bëjnë më të rinjtë,
Ç’kanë bërë më të vjetrit,
Punët shkuan rrapëllimë,
Se po hanë njëri-tjetrin…




Si të dal, nuk e di

Ikin ditët, ikin vitet,
Ndjej në gryk’ një shtup të tharë.
Shpirti vjen e më zvordhitet,
S’kam as lot më për të qarë…

Dhe kur dal unë ndjehem dru,
Ndjej përbrenda një të fikur,
Kur më thonë:-prapë këtu?!
Ne e dimë se ke ikur!...

Kjo bisedë herë-herë,
Kush ka ikur, kush do ikë
Meqë goja s’na ka frerë,
Bëjmë dhe pakëz politikë…

Të dal dua nga kjo gjendje,
Si të dalkam, nuk e di.
Vij nga rruga e hyj brenda,
Jam si zogu në kuvli…

S’po di fare si të dal
Nga kjo gjendje kot më kot.
Jam oxhak, por nuk kam zjarr,
Ta përball laviren botë…




Çast meditimi

Ja, ku jam, tani i ulur,
I përkulur mbi një letër.
I menduar e kokulur,
si e shkova vallë jetën?

Si jam ndjerë te kjo botë,
Nga u nisa, ç’rrugë mora.
Nga ç’kam bërë, çfarë ka mbetur,
Çfarë kam mbjellë dhe çfarë korra.

Me miq, shokë si jam sjellë?
Qejfi kujt i paska mbetur?
Kush ka shpifur, kush ka vjellë
Kur jam gjendur sedërprekur?

Ç’më ka bërë të vuaj shumë
Dhe të ndjehem mjaft i fyer?
Kush ka pritur më nga unë
Dhe ka mbetur i zhgënjyer?

Kush më tha: “Nexhip, të lumtë!”
Për diçka që kam arritur?
Kush më pa me buzë e hundë,
Kur më pa nga kali zbritur?

Kush më moli porsi lopë,
Duke shtrydhur mirë gjinjtë
Dhe kur s’gjeti shtrat të ngrohtë,
Shtrëmbëroi fort turinjtë?...

Këto vite për një çast
I kalova nëpër mend.
Jeta qenka një dhuratë,
Aq e vyer, aq e shtrenjtë…

Jeta qenka gaz e vrer
Lot me vaj e qesh me lotë
Zë bilbili mbi rrëkere,
Zë mëllenje nëpër shqotë…




Kthesë e dëshiruar

Nga koha në kohë kanë dalë demonë,
Nga koha në kohë kanë dalë dështakë
Një botë e kamur plot kameleonë,
Një botë plot shpirtzbatharakë.

Kohët kanë lindur dhe lindin të marrë.
Pushtetin e tyre të veshur me krim,
Prej kohësh,…kjo botë, plot me kusarë
Dhe njerëz të ndershëm të zhytur n’ mjerim.

Koha ka kërkuar dhe kërkon ushtarë,
Të bindur në rreshta që hidhen në zjarr,
Koha ka nxjerrë dhe nxjerr gjeneralë,
Veprat e tyre: zjarr e varr…

Kohërat kanë nxjerrë përherë tiranë
Duar gjakosur në pushtet janë ngjitur,
Koha ka nxjerrë dhe nxjerr viganë
Në këngë dhe legjenda të ngritur.

Në kohëra divat nuk kanë munguar,
Të tillë më shumë lipset të ketë,
Përkrah vegjëlisë me radhët shtrënguar
T’i sjellin botës kthesën e vërtetë.

Një botë pa mllefe, pa halle, mjerim,
Pa horra, rrufjanë, lavire e zuzarë,
Pa trafik, mashtrues, dhunë e krim,
Pa batakçinj, banditë dhe bastardë.

Njerëzit e urtë në krye të dalin,
Që dinë të drejtojnë me mendje të fortë,
Të mençmit, të rreptit. që dinë të falin,
Që zbutin dhimbjen me fjalën e ngrohtë.





Do ta bëjmë Shqipërinë?!

Fundnëntori vjen i nxehtë,
Me ftesa nisur anekënd,
Disa më datën njëzetetetë,
Të tjerat më njëzetenëntë.

Të dyja ftesat marr në dorë.
Po kujt t’ia prish e kujt t’ia ndreq?!
Njëra me blu, tjetra me rozë,
U gjenda keq e mosmëkeq.

U gjenda keq se nga t’ia mbaja!…
E bëra shpejt veshin e shurdhit.
U ndamë keq nga sherrbelaja:
“Kur iku gjermani i fundit”.

U ndamë keq, u bëmë çorap,
Me njëri-tjetrin mbajmë mërinë
Po ju pyes me merak:
-Do ta bëjmë dot Shqipërinë?




Durimi

Vras e pres veç terr të zi,
I çoj djajtë në skëterrë.
Vras veç një, ata njëmijë,
Të njëmijtë me nga dy krerë!

Pa më turren e vërsulen,
Unë sërish e nis përleshjen.
Sa jam gjallë s’do t’u përulem
Duke vrarë edhe heshtjen!...

S’ka të sosur zemërimi,
Thumba grenze dhe ngërdheshje.
Fort i hidhur ky, durimi,
Duke pritur buzëqeshjen!...




Plaga e qershisë

Një trutharë goditi qershinë me sëpatë
Dhe qau ajo me lotë dylli.
Sot nuk është gjallë ai i ngratë
Ka ikur në atë botë...
Qershia plagën e mbylli....
I buzëqeshin kokrrat
me lëng mbushur plot
Përmbi Llercë, te bryli.



Mos ndokënd…

Nga mëngjesi buzëmbrëmje
Herë qeshur, herë qarë,
Shpresa plot përherë u gjenda,
Shpirt e zemër shpesh i vrarë.

Herë dallgë, herë tulatur,
Herë prush e herë i shuar,
Herë çartur, herë përmbajtur.
Mos ndokënd e kam lënduar?!...




Ëndërr dhe zhgënjim
(Monologu i një emigranti)

Bashkë me ëndrrën time,
Ika nëpër botë,
Por kudo kam gjetur
Të nxehtë, të ftohtë.

Kërkova parajsën,
Më qëndronte larg,
Me bukë në trastë
Vetëm për një vakt.

Dhe me kokën lart
Zotit i jam lutur:
“Më ndihmoni pak,
Të ndihem i lumtur”

Kam kërkuar punë
Edhe, kur ma dhanë,
Në fund më vunë drunë,
Paret m’i përlanë.

Të më bënin nder,
Fort ma kishte ënda,
Por s’më hapnin derë,
Nuk më futnin brënda.

Kur më kanë pritur,
I kanë mbledhur buzët.
Jam ngritur, kam ikur,
Kam marrë prapë rrugët.

Në punët e botës
U lodha, u ndeva.
Gjithnjë i përlotur,
Se përbuzje ndjeva.

Fjeta në bodrume,
Në metro dhe parqe.
Kam kaluar natën
Nën urat me harqe.

Pasurinë, të vija
S’qe aspak e mundur.
Humba kot rininë,
Moshën më të bukur.

Vate ëndrra ime,
Vate unë i mjeri,
Se me para borxh
Mbushur plot defteri.

Bëra gati çantën
Dhe e mora hosh.
Ishte aq e rëndë,
Paçka se qe bosh.

E kërkova shpresën,
Gjeta veç zhgënjim,
Prandaj mora kthesën
Për në vendin tim.

Ku gjen ngrohtësinë,
Aty ku ka besë,
Ku e kam shtëpinë…
Aty le të vdes.



Një monstër

Kur kalon rrugës qytetit,
Tek më ecën kollarisur,
Nuk mjafton as uji i detit,
Të shplajë shpirtin tënd të pisur.

Të kam parë falur në gjunjë,
Ndez qiri e bën kurban,
Veçse netve nuk ke gjumë,
Rrjeta tjerr si merimangë.

Djepja qan kohën e humbur,
Derëtrokitja të pshurron,
Zvarrë kanalesh porsi brumbull
S’di nga vjen e s’di ku shkon.

Bie në gjunjë dhe nëpër dhëmbë,
Lutesh për allah dhe zotër,
Veçse kurrë ti s’bëhesh tjetër…
Siç ke qënë, do mbetesh monstër.



Gënjej veten

Ja, përherë i mbush dy gota…
Dhe në qofsha në vetmi,
Njëra-tjetrës i bëj: çoka!
Duke lutur, mikun: “Pi”!

Pi, or mik, mos më ler’ vetëm
Trung, pa gojë e të shurdhuar
Dhe vazhdoj të gënjej veten:
“Paskam një… për t’më ngushlluar”!




Për një provë…

Një ditë vdekjen e thirra vetë,
S’më kish për zemër, qëndronte larg.
Vdekja, si vdekje… Këtë deshte!...
Shpejt pranë meje u gjend sakaq.

Desha të dija një të vërtetë…
Ndaj me bindje, prapa i rashë.
Qeshën ata…që borxh më mbetën,
Qanë ata…që zemrën u dhashë.




Mos kështu…, o mëkatarë!

Pa u njohur aspak, fare
Bëjnë kafshët dashuri.
Mos kështu…, O mëkatarë!
Bie erë kafshëri.

Të lind fëmijë ngazëllehesh,
Jeta merr kuptim tjetër…
Po u kthyem në kafshëri,
S’do njihen fëmijë e etër.








Kujtohu njëherë!…

Kujtohu njëherë,
vetëm një herë,
Kur pije prej meje cigare,
Kafenë çdo ditë
dhe ndonjë gotë…
Nën dorë edhe ndonjë pare.

Sot je bërë dikush, tjetër…
Me xhepat plot, sigurisht,
E kur takohesh, pa qejf,
Me mikun tënd të vjetër,
Nxjerr nga xhepi, vetëm për vete,
Cigaren me gisht.

Flet e flet vetëm për biznes,
Si ua hedh, atyre,…në doganë
E paret me fajde kur mbledh.
Prej meje prêt
Të të zgjas një cigare
…dhe kafen ekspres.



Prit të qetësohesh

Kur ma ngul tinës
Thikën prapa shpine,
Duhet të bësh namin,
I them vetes time.

Ç’të të dalë përpara
Nga kjo farë monstre,
Që t’i humbasë fara,
Mortje mbill, veç mortje!

Me këtë mendim
E kaloja ditën,
Pastaj gdhija natën
Duke pritur dritën…

Diçka m’u fanit,
Më tha:-Me ngadalë,
Prit dhe pak, prit,
Mos u bëj i marrë.

Mos merr një vendim,
Kur je zemëruar,
Prit të qetësohesh,
Merre shtruar-shtruar.

Kështu s’e ke mirë,
Të ka ikur mendja!
Me durim e pritje
Frutat i ke t’ ëmbla



Jeta vazhdon

Eh, sa kohë ka kaluar për njerëzimin,
Sa breza kanë ikur radhë-radhë!
Ata prapa kanë lënë vazhdimin
E racës njerëzore, të gjallë.

Eh, sa njerëz të dashur kanë ikur,
Gjyshër, stërgjyshër, nëna, baballarë!
Sa yje, sa shpirtra, sa sy janë fikur!
Pas tyre tani presim ne në radhë…

Presim të shkojmë dhe ne pas tyre,
Se vdekja asnjë nga ne s’ harron.
Kujtesa e saj, kaq e natyrshme:
Kush lind, do vdesë…Jeta vazhdon…

S'kam kohë të vdes - Kreu I

Kreu I: MË NDJEK NJË DIELL




Dhimbja e strehëzës

U gjerbova duke pritur,
Prit e prit… Nuk mbahet mend!...
Po në ç’vend më paski ikur,
Ku më jini, miq, në ç’vend?

Ndjehem qyqe majë bliri
Rrahur shi e fshikur shqotë,
Krejt i thatë më mbeti gjiri,
Sytë më rrjedhin pika lot.

Kush t’ma ndezë pakëz zjarrin
Kush dhe dritën të ma ndezë?!
Kush t’ma shuaj pakëz mallin?!
Kush…Asnjë s’troket në derë.

S’ndjej më çapa vocërraku,
As dhe ison që të ziejë,
Nuk më ulet kush te pragu,
S’kam të pritur, të përcjellë.

Bëhuni njëherë të gjallë,
Të mos ndjehem krejt e mjerë,
Të ndiej hapa nëpër shkallë,
Të nxjerr mallin, të thaj vrerë!

U gjerbova duke pritur…
Pritja qenka pik e helm.
Ndjehem si kandil i fikur,
Si një shpirt që heq e merr…



Dorë e ngrohtë mbi supin tim

Shpirti-mall mbushur me majë
Si pite me hoje mjalti,
Ëmbëlsinë për ta zbrazur,
Rrugën mora për nga fshati.

Ja dhe kroi që i paç kënduar,
Dy grusht ujë dhe pas kësaj,
Shkoj te strehëza i përmalluar,
Kokëulur, i zënë në faj.

Me dhimbje-mall për strehën time
Të mbetur larg e të vetmuar,
Mes visoresh krejt jetime,
Mes brejtësve kohë rrënuar.

Rreth e qark i vij me dhimbje,
Futem brenda heshtur pak…
Shoh imazhin e një ikje,
Ikje tmerri, hap e vrap.

O, ç’rrëzim muresh të gurtë,
Shurdhmemece heshtja që vret.
Po ku janë burrat e urtë…,
Dhimbje-dashurat nënetë?

Si bisk thane, oh, si dridhem
Dhe në duar kokën marr,
Vuaj, grindem edhe çirrem,
Ulërij i plasur në vaj.

Dorë e ngrohtë… mbi supin tim:
-Duro! Gjakun mos e prish!
S’vonon shumë…Te mëma klloçkë,
Zogjtë do kthehen gjith sërish.




Ku zhuzhit e kullot bleta

Mos u lodhni të më gjeni,
Gjithë mundimi u shkon kot.
Si Naimi, tej te bregu,
Vështroj delet në kullotë.

Tek ndjej flladet pranverore,
Fëshfërimat gjethe-pemë,
Shtrihem butë në bregore,
Dielli sytë m’i rrëmben…

Zë shëtis nëpër livadhe,
Ku mbledh lule trëndelinë,
Ku shkel tokën bukëvale,
Shuaj mallin, ndez rininë.

Mes aromash i përkundur,
Ku zhuzhit e kullot bleta,
Të më gjeni s’është e mundur,
S’u mjafton e gjithë jeta!




Hallakatja mbi letra

U tretën vitet si qiriri,
Tretur pak edhe nga pak,
Përmbi stol në hije bliri,
Vështroj, ngopje s’ndjej aspak.

S’ndjej të ngopur së vështruari,
Ato… që s’mundem t’i zë dot,
Falmë, o Zot, një vit rinie,
Ç’më ka mbetur,… t’i fal sot!

U shkrinë vitet, përgjithnjë
Më të ëmblat, më të sertat.
Ç’më ka mbetur? Pakëz gjë…
Dy kafe në ditë dhe letrat.

Përmbi letra hallakatem,
Qesh e qaj me gaz e derte
Nuk kam kohë mbi to të mbart,
Gjithë kujtimet e kësaj jete!






Këngë moj

Këngë moj, krahengjëllore,
Nuk t’u ndava asnjë hap.
Më dhe rreze diellore,
Me to shpirtin ma përflak

Këngë moj, si brucë çobani
Më ke mbrojtur në janar.
Me aroma jargavani
Ditët ti m’i bën behar.

Këngë moj, s’e shtyj dot jetën,
Pa ty jeta s’ka kuptim.
Mos më lër, të lutem, vetëm!
Jam një bisk në drithërim!



Veç këtë…prej teje dua!

Fryj, moj erë, më merr me vete,
Merrmë, moj, se s’ka se si,
Shpirti mbushur malle, derte,
Të qetohet këtu ku rri.

Merrmë, moj, dhe më degdis
Atje… Ku, për herë të parë,
Pashë diellin të më ndrisë
Ku kam qeshur dhe kam qarë.

Merrmë, merrmë, mos u druaj!
Hije do të qepem pas
Veç këtë prej teje dua,
S’duroj dot, e më, sa s’plas!…



Ç’më ke këndellë moj vjeshtë e parë !

Të kam dashur, vjeshtë e parë,
S’të braktisem as dhe sot,
Ti dikur më ndeze zjarrë,
Që dhe sot më mban aq ngrohtë.

Ajo, vjeshtë, ka mot e ikur,
Brënda saj jam kredhur thellë,
Veçse sy e shpirt të ndritur…
Ah, moj vjeshtë, ç’më ke këndellë!



Heshtur pres kalin e bardhë

Te bregorja përmbi gur,
Këngë zogjsh dëgjoj me ëndje
Me vështrimin si dikur…
Veç atë…e sjell në mendje.

M’u ndërmendën gjith kavakët
Edhe pleqtë supekërrusur
Pranë kroit në mes fshatit
Me duhan çibukët mbushur.

Eh, sa çerdhe përmbi plepat!
Pleqtë duke kuvenduar.
Eh, sa duar tundnin djepat!
Dhe sa këngë me iso - shtruar!

Nëpër djepet kalamendur,
Trembnin frikën me ninulla,
“Fli, o shpirt, të bëhesh dhëndërr,
Sot vatani kërkon burra”!

Sa më lart krejt plepat ngjitur,
Këmba - këmbës ndjekur fshati,
Lënë folenë zogjt’ cicëritur,
I përplotur sheshi i Patit.

Kujtoj gishtat e çukitur,
Ato nëna, ata etër,
Nëpër rrugët çapalitur,
Sot i preh një botë tjetër.

Para tyre me përulje
Sjell kujtimet radhë - radhë,
Me respekt - një tufë lule.
Heshtur pres kalin e bardhë.




Pema e vetmuar

Mal në shpirt e mal mbi shpinë,
Me zheg vere më djeg malli.
Zogjtë lanë fole-shtëpinë
S’ka më këngë bilbil-gjyzari.

Pemë e hijshme rri e ngrysur
Dhe lëvorja i ka krisur.
Ç’kishte lule, i janë vyshkur,
Era tej ia ka degdisur…

Pema qenka e trishtuar,
Rri e prêt e bën durim.
Përtej dimrit- egërsuar,
Ëndërron për pak blerim!



Strehëzës

Ç’më këndelle, streha ime,
Si e fshehur në zabel.
Para teje, porsi hije,
Më ngjan Kulla Ejfel…

Me përkundje nanuritëse
Më ke dhënë flatrim krahësh.
Që të ika…të lashë vetëm,
Oh, të lutem, të më falësh!...

Nëpër ditët dritëhije
Edhe netve terr në sy,
Mendja ime nuk të shqitet,
Fle e zgjohet bashkë me ty!



Këngë gurgullimash

Më mori ëndrra me vete,
Pas saj-gjurmë më gjurmë.
Më çoi rrëzë një bjeshke,
Ku shtruar ia merrte një gurrë.

I ndenja gjatë karshi
E piva nga uji i argjendtë.
Gurra m’u bë poezi,
Gurgujt m’u kthyen në këngë.


Pa titull

Më vriten brinjët
Në dyshek sfungjeri,
Më çmendën ëndrrat!...
Më çoni të shtrihem nën gunë
Ku blegërijnë shqerrat
Të bëj një sy gjumë.



Vitet e rinisë

Vitet e rinisë s’i kam me vete,
Kanë mbetur atje, në Gorë-Opar…
S’më binden të vijënë këtu pranë meje,
Qëndrojnë në vendlindje lampadar.



Gjurmët e lëna në rreshta

Gjurmët e mia, të lënë në rreshta,
Ku bulëzat e djersës s’janë tharë mirë,
Kisha dëshirë t’i hidhja në vjersha,
Por, ah, mjerisht, të gjitha janë fshirë!...

Janë fshirë nga Krraba deri në Shëmtirë,
Nga Sopoti, Devri s’ka mbetur një gjurmë.
Qiell i qendisur në gjithë Shqipërinë,
Kanë mbetur kujtimet e netve pa gjumë…



Aromë rinie

Ndjehesha zog përsipër reve
E flatrat rrihja me vërtik,
Mblidhja pllajës luleshqerre
S’ndjeva si ikën ato ditë!…

Pas lulesh çelur plot me erë,
Shtojzavallesh me gërshet,
Me syrin prush te një derë
Prisja të dilte, hëna, vetë…

Kitare, tinguj ajo kohë…
Më kredhka thellë në vegime,
E ndjej të mbushem me aromë.
Të jetë ajo rinia ime?

Aromën që pata harruar,
Si qyqja shkretë, pa fole,
Dielli sot në të perënduar,
Më ngacmon, s’më lë të fle.



Kënga ime

Këngën s’e mbajta ndër dhëmbë,
E lashë të lirë,… si zog,
Me kohë… u ngrit në këmbë,
Me këmbët e ngulura në tokë.

Këngën s’e lashë të venitet,
I fryva zjarrit të prushtë,
Dhe sot e shoh te ngjitet,
Të çajë shtegun e ngushtë.



Liqenit sytë nuk ia shqita

Dhe ja, ky mëngjesi i sotëm,
Me rreze dielli, sigurisht,
Më bën të qesh, e më mban ngrohtë,
Se jam mes shokësh, e mes miqsh.

Jam mes njerëzish të një gjaku,
Që koha na ndau pabesisht
E këmba s’na shkeli te pragu
E dhimbja u ndje tmerrësisht.

Ndodhem bash këtu në Strugë,
Dhe liqenit sytë nuk ia shqita
Sa e shkurtër ish kjo rrugë
Sa e gjatë m’u duk tek mbrita!

E ç’mban në gji ky Mal i Thatë,
Ky liqen ç’murmurin vallë?
Ç’i përcillka Drini shtatgjatë,
Dertet, këngët. Valë e fjalë.

Këtu, mes jush, ndjehem i lumtur,
Si vëllai me vëllezër.
Në mos thënça këngën bukur,
Iso, do të mbaj, patjetër.





Nostalgjia ime, simfoni e pyllit

Ja, ku erdha prapë, por jo si dikur…
Kopesë përpara, me krrabën në dorë,
Gunën përmbi supe, fërshëllimë në buzë,
Te kërmitja kecat dhe cjapin përçor.

Vjen kokulur miku yt i vjetër,
Humbur bulevardesh me zift katranosur,
Vij për këngë zogjsh, si kërcen një ketër,
Fëshfërimë gjethesh, me brengë tejngopur.

Vij si mik i vjetër, i thekur nga malli,
Të qetoj pak shpirtin, trazuar- tallaz
Si në dimrin tënd rrudha-rrudha balli,
Të prehem pak çaste, shpirtin tim të zbraz.

Të vështroj thëllëzat tufa-tufa ngrehur,
Krraket e trumcakut, këngët e bilbilit,
Skifterin-pikiadë, mbi lepur, i kredhur,
Gurgullimë ujërash prej lotëve të dimrit.

Poshtë nën gjethe të zbuloj kërpudhat,
T’më kullosë kopeja në bebe të syrit,
Përkarshi livadhet kuqur luleshtrydhet
Nostalgjia ime: simfoni e pyllit.

Erdha, por çfarë gjeta? Ç’po më ther kjo zemër,
Tek të shoh të plakur, tek të shoh gjymtuar!
Po ku ma ke nurin? S’ke më atë emër!...
Oh, si nuk u prenë, s’u thanë ato duar!

Oh, ç’të paskan bërë! Maja thika ngulur,
Thellë në mushkëri, prerë kapilarë,
Prej dhimbjes së plagës rrëke lotësh turbull.
Eh, s’ke çfarë të presësh nga njerëz bastardë!




Ishe shtrig, a…

Shtrigan, djall, nuk di çfarë ishe!
M’u qepe me gur në trastë,
Si qen rrugësh veç kuisje,
S’më lije të qeshja pakë.

Në zbardhimin e çdo dite
Siç e prêt lulja mëngjesin,
Si hijenë prapa më ngjiteshe,
Për çdo ditë ma vidhje diellin.

Veç një ditë, ah, një ditë!…
Si thëngjill u dogj kjo hije
Buzëqeshja, pas çdo prite,
Çeli si lule qershie.



Më lini...!

Më lini ta pi një gotë,
Një gotë mbushur me raki!
Më vjen çudi, por ndjej të ftohtë,
Edhe pse ditë me zagushi.

Më lini të bëhem xurxull,
Të harrohem për një çast,
Të mos shoh ujin e turbullt,
Që më ç’mend edhe më plas.

Veç një gotë të rrafshuar,
Që ta ndjej veten sulltan,
Në harem mëndafsh mbuluar,
Të thith erë jargavan.

S'kam kohë të vdes - Parathënie

PARATHËNIE per vellimin poetik "S'kam kohe te vdes"
nga Rakip Zhguni


Dorë e ngrohtë... mbi supin tim:
-Duro! Gjakun mos e prish!
S’vonon shumë. Te mëma klloçkë
Zogjtë do kthehen gjithë sërish.

Janë këto disa vargje të shkëputura nga vëllimi poetik i poetit Nexhip Bashllari, që flasin apo shprehin më së miri kredon e tij për t’iu rikthyer vendlindjes së dashur, për t’iu rikthyer me zjarrin e dashurisë më të madhe.
Motivet e vendlindjes janë trajtuar edhe në tre librat e tjerë, por këtë radhë poeti Nexhip Bashllari vjen më i kompletuar, më i ndjeshëm, madje dhe më kritik ndaj vetes, ndaj atyre që janë larguar dhe për të cilët (duke përfshirë e veten), poeti thotë:

U gjerbova duke pritur
Pritja qenka helm e vrer.

Në këtë vëllim ndjehet më së miri edhe rritja e mjeshtërisë së vargut dhe na duket sikur udhëtojmë edhe ne nëpër vendlindjen e tij dhe në të njëjtën kohë edhe në shpirtin e tij, në imazhet e ëmbla, në larminë e vargjeve e të figuracionit, me rimat e ritmin herë të prerë e herë të ëmbël, herë me ashpërsi e herë me një ndjeshmëri të hollë e prekëse. Duken si naive vargjet:

Mos ma trembni vjershën,
Vargun mos ma ngani,
Fjala të shpërthejë
Porsi llavë vullkani.

Por në të vërtetë poeti është i shqetësuar. Brenda tij, brenda mendimit poetik duket sikur shpërthen një duf. Nuk është urrejtje, as mëri, por është një dhembje jo vetëm për mungesën e gjatë në vendlindje, por edhe për lirinë shpirtërore aq shumë të munguar, të anatemuar e të lakuar, sa ai pranon më mirë t’i djegin trupin, se sa fjalën e lirë. Nuk ka të bëjë kjo me lirinë e tij per- sonale, por me lirinë dhe lirshmërinë në të shkruar.
Ndonse në tre librat e tjerë poetikë ia kushton tërësisht vendlindjes, mallit për të, në këtë vëllim të ri poeti është ndalur më shumë në motivin e dashurisë.
Si të thuash, atij i kanë mbetur pengje kujtimet të hershme të moshës së rinisë.
Edhe tani që ësht në vjeshtën e viteve, poeti i këndon me ndjenja të ngrohta dashurisë. Nuk është kjo thjesht dashuri në kuptimin e ngushtë të fjalës, por ajo ndjenjë që e bën njeriun fisnik dhe poetin shpirtndjeshëm, të besueshëm, të këndhëm, të lexueshëm dhe emocionues.

Seç më vjen keq për atë kohë
Që iku shpejt dhe pa kuptuar.
Dhe vjen një ditë veten e shoh
Të dashurisë me zjarr të shuar...

Po a është e shuar dashuria e poetit për vendlindjen? Jo.
Më poshtë poeti thotë:

Para teje porsi hije
Më ngjan kulla Ejfel.

Fjalë këto që nuk duan komente. Poeti është bir i një toke të egër, të varfër, lidur e rritur në një strhëz të thjeshtë, por para madhështisë dhe bukurisë së mrekullive të botës, poeti vë vendlindjen e tij, truallin e tij, jetën e tij të thjeshtë, të varfër ekonomikisht, por shumë të pasur shpirtërisht. Këtë pasuri shpirtërore Nexhipi kërkon ta përcjellë te vetja, te moshatarët e tij e mbi të gjitha te brezi i ri, sepse siç thotë ai, “Më vriten brinjët në dyshek sfungjeri”,sepse për të dyshek më i butë është dheu i vendlindjes, krojet dhe gurrat e vendlindjes, hallet dhe brengat e vendlindjes. Poetit natyrisht i vjen keq që rininë e kaloi me halle, por që i kanë mbetur edhe shumë kujtime të bukura, të cilat bashkë me një pjesë të rinisë i kanë mbetur atje, në Gorë-Opar, dhe siç thotë ai:

Nuk më bindet të vijë pranë meje,
Qëndron në vendlindje si lampadar

Vëreni sa rrënjë të thella ka poeti në vendlindjen e tij. Kështu mund të pohojmë me plot gojën se Nexhipi tashmë paraqitet si një poet i pjekur artistikisht. Kështu në një vështrim vetëm të disa figuracioneve, mund të pohojmë më së miri këndvështrimin e tij poetik e filozofik. Veçanërisht të bie në sy trajtimi i veçantë i temës së ditës, i shqetësimeve të kohës.

Nga koha në kohë kanë dalë demonë,
Nga koha në kohë kanë dalë dështakë

Pohon ai për realitetin e sotëm, për këtë botë me kusarë, por edhe me
njerëz të ndershëm të zhytur në mjerim. Poeti ndjen dhimbje për këtë jetë plot
me ujqër, megjithatë nuk ndjehet urrejtje, por bën thirrje, thirrje prej poeti:

Njerëzit e urtë në krye të dalin,
Që dinë të drejtojnë me mendje të fortë,
Të mençurit, të rreptit që dinë të falin
Që zbutin dhimbjen me fjalën e ngrohtë.

Shpesh poetin e pushton stresi nga hallet, vuajtjet, nga mungesa e perspektivës, ku, siç pohon ai:
Punët shkuan rrapëllimë
Se po hamë njeri-tjetrin.

Një vend të veçantë në këtë vëllim zë dhe motivi i kurbetit. Të afërmit, miqtë, njerëzit e tij të dashur, shokët i ka larg, në dhera të huaj, ndaj malli për ta kthehet në një dhimbje, sa zemra e poetit është ndarë më dysh..
Në vëllim është vendosur dhe një poemë, e cila i ngjan një mozaiku të bukur, të shpalosur me mall e nostalgji, me ndjenjë e frymëzim, duke bërë kështu vëllimin me të vërtet të këndshëm.
Si përfundim poeti Nexhip Bashllari me të drejrë mund të quhet si poeti që i këndon me ndjenjë vendlindjes. Duke kënduar për të ai i ngre himn dashu- risë për atdheun pavarësisht nga tranzicioni i gjatë që e ka përfshirë.
Lamë pa përmendur motivin e dashurisë. Poeti i këndon asaj me gjuhën e poezisë popullore, me motive të marra nga folklori dhe me një idilizëm të ngrohtë, pa u shkëputur nga tradicionalizmi. Kështu të dashurën ai e quan lule, mike, dreqka, e mira, hëna kanakare, buzëpjekur (domethënë në moshën më të vrullshme të dashurisë) etj. Të gjitha këto duket sikur i kundërvihen asaj dashurie me kërthizë jashtë e gjoksjashtë. Nuk mungojnë dhe tjetërsimet, metamorfozat për të dashurën e poetit. Ai e quan pemë vjeshte etj.Mjeshtëria e ndërtimit të vargut të bie në sy shumë lehtë. Vëreni sa bukur tingëllojnë këto dy vargje:

E mora puthjen në duar,
E rrodhi, e rrodhi si vaj.

LIRIKA

Ah, më ka mbërthyer vjeshta....

Në një tryezë...Karriket bosh,
Vetëm në njërën...Unë i vetmuar.
Të tjerat plot me bukuroshe
Dhe bukuroshë të dashuruar.

Hedh vështrimin rreth e rrotull,
Por asnjë sytë nuk m’i hedh
Ashtu i heshtur e kthej gotën
Dhe thith kafenë me pak sheqer...

Kthehem prapa në kujtime,
Para meje – një imazh....
Krejt si ata – rinia ime
Zemërqeshur, buzagaz...

Po çfarë të bëj? Kujt t’i ankohem
Që sot më ka mberthyer vjeshta?...
Ja, pse vjedhur unë largohem,
Kridhem dhimbshëm nëpër vjersha...



Letër një miku

Të shoh që ke një shqetësim
Për çka ndodh rreth e rrotull.
Ëndërron ti për ndryshim
Të një bote kaq të ndotur...

Aq e ndotur është kjo botë,
(sidomos kjo bota jonë),
Sa të quajnë Don Kishot,
Kur ti je veç miku im!...




E di

E di... Gjithnjë më je ankuar
Për botën që s’ndryshon kollaj,
Po edhe ti, s’je i kulluar,
Sepse dhe ti je pjellë e saj!

E di... Vetëm s’je në gjendje
Të këqijat t’ia qërosh...
Unë një bindje kam në mendje,
Më parë veten të ndryshosh...



Vetëm pak të ngrohtë

Mik!... Ç’të gjeti?...Pa më thuaj
Pse më bëhesh kaq i ftohtë?
Tjetër gjë prej teje s’dua,
Vetëm pakëz frymë të ngrohtë.

S’jam fëmijë të më mbash hopa,
As nuk jam pa këmbë,
Veç po rashë më ngri nga gropa,
Mos më rri kaq rëndë!...

Nuk kërkoj nga ti lëmoshë
Dhe as dreka- darka.
Që i qetë dhe ti të rrosh,
Ngrohtësi u dashka...

Ç’thonë te urtët, miku im?
Ne s’na hahet mishi...
Ai që prishet në pajtim,
Veç të keqen grishi...





Ikja e dimrit

Dimri plak, i pleqëruar,
Ngjitet malit përkarshi.
Merr frymë fusha e zbardhuar
Me një pamje bardhë e zi.
Mali ngjan si pullali.

Matanë dielli ka kaptuar,
Si i ndrojtur, i tërhequr.
Kush merr frymë me të ofshuar?
Ç’i ka ndodhur? Ç’e ka gjetur?
Prapa dimrit mos ka mbetur?...

S’është e bortë kjo bardhësi,
Vellon pemët paskan hedhur...
Nëpër fushën pa kufi
Bar e lule paskan çelur...
Dalin vashat për t’i mbledhur.

Zhurmon jeta ndër gjallesa.
Thyhet heshtja...Qielli gri...
Shkundet fshati nga përtesa.
I deh zemrat mall i ri,
Kjo, e ëmbla dashuri...




Burrëria

Trimëri-
Të mbash fjalën!
Të marrësh në sy rrezikun,-
Trimëri!

Të mposhtësh vetveten
Të falësh,-
Më e madhja burrëri!...




Pa menduar

Ka njerëz që flasin pa menduar,
Pa gjë të keqe “bombën” lëshojnë.
Eh, shpirtrat mbetën të dërrmuar,
Gjakrat dhe ndjenjat trazojnë...

Ka pasur, ka dhe do të ketë
Të tillë me gisht të tërhequr,
Po ç’vlerë ka pendimi në jetë,
Kur tjetri i padit dhe i vdekur?



Sofra e mikut

Te kushdo të shkosh, e njeh a s’e njeh,
Mbase për mall a rastësisht i ngrysur,
Ti shihe në sy, gjersa në sy të sheh,
Ti s’ke pse sofrën t’ia kthesh përmbysur.

Dhe në shtëpinë tënde, dikë nëse pret,
Ti shtroja sofrën me fjalën e dlirtë.
Po s’pate raki, ka bukë e shëndet,
Ke zemrëen te fjalët që i flet me shpirt.



Duke përgjuar një të vdekur

Për të përgjuar të ndjerin njeri,
Pranë tij u mblodhëm atë natë,
Farefis, shokë e miqësi,
Që nata të mos dukej e gjatë...

Pa u bërë aq mirë sqarimi
Si u sëmur i shkreti e ç’pati,
Përgjuesve iu sos durimi,
Për politikën krisi debati!...

Dërrmuan “ të djathtën”, “ të majtën”,
Me fjalë tërë nata u torr.
Si banorë të Kuvajtit, kuvajtën,
Vetëm për të ndjerin s’u fol!...



Kthimi nga kurbeti

Iku jush e vjen tek ju
Si një puthje dallgë - bregu,
Bredhur motesh kuturu,
Në kërkimin e një shtegu.

Humbur rrugën kish ne kohë,
Diku ngecur...nje limani,
Ndaj nxiton me zemrën plot
Te shprehë shpirtin prej gorari

Me një varkëzë të thjeshtë,
Valësh detit, i përkundur.
Flladi ëndrrat ia mban vesh
Nëpër rrugën e lëkundur...

Ja, së largu, dallëndyshet
Do të shfaqen radhë-radhë.
Do të mbrrijne tek ju sërish
Sa t’u rriten pakëz krahët...




Jeta qenka e çuditshme

Jeta qenka e çuditshme,
E përpjetë-e- tatëpjetë.
Dikush shurrën përpjetë hidhte,
Tani shurra i djeg vetë...

Kur e pashë atje tek qoshja,
Ishte bërë si glasë e pulës.
Më erdh’ keq që ta shurroja,
Se m’u dhimbs dhe pikë e shurrës.




Dikur...
( tankë­)

Dikur
Kam pasur inat
Me rrebeshin, rrëmbimin e përrenjve.
Sot do të më hynin në punë
Për të fshirë skotën e maskarenjve!




Me prit se po vij

Përbri lumit, ja xhadeja
Që në këmbë e përshkoja.
Aspak lodhjen nuk e ndjeja,
Veç mendoja... Çfarë s’mendoja....

Lumi im!....Me ty përbri
Sikur ishim vënë në garë.
Ecja unë e rridhje ti
Kush të dilte më i parë...

Lumi s’prante...Vetëm ecte,
Vetëpërplasej e rënkonte.
Se ku lodhej, se ku ngecte,
Mua koha s’më mjaftonte...

Me zogjtë isha miqësuar,
Ujqit rrugën nuk ma prenë.
Sa më shihnin të afruar,
Linin shpejt e shpejt xhadenë.

Me të gjithë qeshë në paqe
Dhe veç paqe me ta kërkoja.
Shpirti im s’më kish gjembaçë,
Se, të mbinin, s’i lejoja...

Eh, më njihnin gjithë burimet,
Lugjet, kopshtet me lajthi.
Shoqëruar me kujtimet,
Thurja ëndrra pa kufi...

Pas një kthese, sa ndaloja,
Hidhja sytë përkarshi.
Dhe një dritë të dalloja
Thosha : “Prit; se po të vij!”



Për gjumin e humbur

( monolog emigranti)

Netë të tëra s’më zu gjumi,
Vrava mendjen si argat.
Paret krejt m’i mori lumi,
Që dikush të bëjë gallatë...

Grindur keq me veten time,
M’u ndërmend një fjalë e thënë:
“Të flet djalli me lajkime,
Të të marrë me lajka gjënë...”




Deti
( tankë)

Sa i qetë duket deti,
Si djepe varkat i përkund...
Ama,
Në i hiptë i nxehti,
I përmbys ato në fund!...



Je me ne apo me djallin...

Sot, o Zot, ka ndodhur gjëma,
Lart në qiell dridhet hëna...

Bukuri e rrallë Binjaket,
Bukuria ç’u përflaket!...

Krim-terror-e-tmerr, o Zot!
U derdh gjak e u derdh lot!

Nga na del kjo çmenduri
Që binjaket i bën fli?...

Ç’është kjo mendje vdekatare
Që la hapur mijëra varre?...

Pse ky mllef, ky shpirt i nxirë,
Ndaj një botë njerëz-lirë?...

Tek ky tmerr një firmë gjen:
Bin-shejtan-e-Bin-Laden...

Pse të kemi, o Zot, pse?
Pse s’kujdesesh ti për ne?

E di mirë ku kemi hallin:
Je me ne apo me djallin?!...



Fjala

Edhe fjala do melhem,
Të qeton e të shëron.
Tek të urtët veç e gjen,
Të jep shpresë e të forcon.

Me kujdes kur fjala flitet,
Se si plumb ajo të vret.
Pastaj shpirti kur goditet,
Nuk ka shpirt ta sjellë në jetë!




Mos më mallkoni

Nëse borxh jua kam bërë,
Kur ndaj jush kam gabuar,
Mos u bëni zemërgjerë,
Të më lini pa ndëshkuar...

Veç një gjë e kam me frikë,
(Për këtë ju lutem shumë).
Mos u bëni më të liq,
Të më nëmni: -Mbeç pa punë!...



Mos...

(Porosi nga gjyshi)

Mos u ligështo, Nexhip, nga dështimi,
Kallinjtë nuk bëhen menjëherë të arrirë.
Provoje prapë me guxim besimi
Të mësosh më mirë...

Në fund të fundit, s’është fundi i botës,
Të ndjehesh fillak e i mjerë.
Pa pyete njëherë mendjen e kokës!
Përgjigja e saj ka më tepër vlerë!





Fati
(tankë)

Si gjithë të tjerët provova,
Por fati kurrë s’m’u afrua...

Atëherë djersën kullova.
Fati më tha:
-Ja tek me ke mua!




Pendimi

E hoqa xhupin, kokoren, xhaketën,
Se ku i lashë...S’më duheshin më.
Nuk duroheshin...Më futnin të nxehtën.
I përbuza të gjitha...dhe mbeta pa gjë.

E shova zjarrin që më digjte faqet,
Iu fsheha diellit...S’e shihja dot.
Pëlqeva freskinë e ëmbël në parqe,
Pa menduar për ditën tënde, o Zot...

Për ditën e murrme, per ditën gri
Që më fut dridhma i ftohti acar...
....Dhe, ja, ku ndjehem më keq tani,
Të kërkoj falje, o diell gorar...




Mallkim!

Nuk e ngopi syrin me gjumë,
Gjithë jetën punë e durim.
As nuk u qa, as ra në gjunjë,
I tillë ka qenë ky, brezi im!

Për ata që në rrugë e hodhen,
Për ta vdekur në dëshpërim,
Për ata që ligësi mbollën,
Me shpirt thërras:- Mallkim! Mallkim!


Dritëro Agollit

Sa shumë t’i dëshiroj vjershat!
Je mjeshtër i vargut, vigan!
Vjershtat janë perlat e tua,
Qëmtuar në truallin taban!

Diku në një strofë ti thua:
“Falë Zotit, krejt nuk rashë!”
Nga kjo ti s’ke pse vuan
Siç vuan ndonjë Harambash!



Një lutje

(Rrapit të Bezistanit)

Rrapit Bezistan i bëj lutje,
Në një takim të veçantë
Të më presë...

E dua shpejt...E kam me ngutje...
Do të jetë pa vlerë,
Po të vdes...

Në arkivin e tij
Dua t’arkivoj
Më të sinqertat poezi...

Në origjinal ato t’i lexojë,
Pasi të jem bërë
Pluhur e hi...







Me nderim

Me nderim kujtohen burrat e parë,
Në minder, të ulur këmbëkryq.
Të urtë në fjalën e marrë me radhë,
Të rreptë e të drejtë kur bënin gjyq.

Si të mos i nderosh ata që fjalën
E patën me peshë në kuvend,
Ata që gjakun gjaksit ia falën
Dhe në llogore përkrah zunë vend?

Vërtet!... Njëri –tjetrit besën i dhanë
E besa i bëri si grushti, bashkuar.
Mëri e thashetheme mënjanë i lanë,
Së bashku rrebeshet përballuan.

Me nderim kujtohen burrat e parë,
Që kurrë nuk u trembën si t’urtë.
Ata Shqipërise ia lanë faqen të larë,
Të urtët e rreptë, të rreptët e urtë!...


Ka nga ata

Ka nga ata që s’ta duan të mirën,
Të mirën e duan për vete në duar.
Ka nga ata që s’e durojnë të vështirën,
Atë të tjerëve ua kane kunguar...

Ka që duan përkrahu t’i mbash,
Kur vete përkrahu s’të mbajnë kurrë!
Nga krahu i tyre duan të mos hash,
Kur krahun e tjetrit e pjekin në furrë.

Ka qe nderimin ia marrin të vjetrit
Dhe me hakun e plakut bëjnë pallë.
Ka që lopen e lënë në jonxhë të tjetrit
E tjetrit t’ia shohin të ngordhur në stallë.

Ca duan që lumin ta kalojnë shaluar,
Të tjerët të mbeten të braktisur matanë.
Nga shtepitë e tyre me drita mbuluar,
Të shohin shtëpine e tjetrit si han...

Në misrin e tyre gjithnjë të bjerë shiu,
Në misrin e tjetrit kurrë të mos bjerë.
Në arat e tyre të mos hyjë ariu,
Po misrin e tjetrit përdhe le ta shtjerë.

Ka qe edhe verën e duan të ftohtë,
Ka qe edhe dimrin e duan si verë.
Ka nga ata...Ç’nuk ka në këtë botë!
Mjaltë për veten!...Për tjetrin vrer...


Urrejtje

Përherë dëshirë kam pasur
Të jem një lis me çataj,
Me rrënjët në truall të kapur,
Me degët me zogj të pafaj...

Me rrënjët, nga poshtë t’i ngre
Vampirët!...Si zhele t’i flak!
Servilëve flakën t’ua ve,
T’i djeg në zjarr bubulak!...

Me rrufe t’ua pres kokën,
Kur vrasin me zjarr e hekur!
A s’janë këta që botën
E duan, të mbjellë me të vdekur?!...


Gatuar me specdjegës

Nga shtrati ngrihem edhe marr
Një laps e një fletore.
Kur vargu bëhet bisk i tharë,
E pres me gërshanore...

Do thonë se qenkam ca hajvan,
Nga mendja krejt i krisur.
Të qetin gjumë e bëj haram
Mbi vjershëzën e shpifur!...

Se ç’thonë, kjo mua nuk më prek,
Më nxit më tej të ec,
E di, e di se kujt i djeg
E gjellës vjershë, me spec!...



Fije shkrepse

Je në rrugë. Në mal shkon.
Bie borë e të zbardhon.
Bora grigjet grigjëron.

Erë e fortë dhe fërfëllizë.
Përballë shpati me murrizë,
Në trastë:bukë me pak gjizë.

S’duron qarri që është qarr!
Si duron?...Mos je i marrë?
Shtyhet rruga pa një zjarr?

Dorëmardhur në korije,
Nxjerr një shkrepse me një fije.
Bora shkrin.Si loti bie...

Me një fije...Ah, kjo fije!
Të jep frymë me ca karthije!
Ia hedh dimrit për një fije!
Eh,ç’kujtim prej djalërie!...






Lëngu i marrë

Para meje,veç një gotë,
Rri atje mbi tabaka.
Me qejf në sy,diçka më thotë,
Diçka që qejfi fort ma ka...

“Thithe lëngun tim,- më thotë.-
Më mbaj pranë si kurdoherë.
S’ka gjë se dukem si e ftohtë.
Jam unë që dimrin ta bëj verë.

Më puth, më puth, o hirësi!”-
Më lutet gota të dëfrej.
Une e pranoj me dashuri
Dhe me një frymë e rrëkëllej.

I nxehtë afsh seç më përshkon,
Sikur më bën ca më të ri.
Nga hallet shpirtin ma shpëton,
Më jep guxim, më bën qejfli...

O lëng i marrë!... Or ti shejtan!...
Më bën për vete e më dëfren.
Ma merr ti mendjen e s’ma mban,
Pas disa oresh prapë ma kthen!...


Letra e padërguar

Të desha shumë si asnjë tjetër!
Po s’munda kurrë të të çoj letër!

Dhe kur të shkrova një, veç një,
Prapë s’munda dot ta nis atë...

Tani je grua me një tjetër.
Kjo vjershë u bë veç për një letër!

Kujt t’i besosh

Plot hile-skile
Kjo botë e përdalë.
Dhe një tërfile
E bëjnë me fjalë.

S’jam i iriqtë
Me shpinë të gjembtë.
Se sa me të ligjtë,
Më mirë me qentë!...



Ankth dhe shpresë

Verë. Vapë. Fytyra të rreshkura.
Mllef. Ankth. Jetë në pasiguri.
Dallëndyshet në tufa të mbledhura
Të trembura ikin në arrati...

Lutje. Psherëtima. Brengë dhe lotë.
Sharje. Mallkime. U thanë se ç’u thanë.
Por anija u nis e mbushur plot
Me ëndrra në sy për botën matanë...

Shoh shkreti. I gjorë çdo shesh.
Po anija po çan dallgët në det.
Që larg erdhën dallëndyshet në mëngjes;
Gumëzhijne në hajat si zgjojë me bletë.
Pjell jetë dhe vendi më i shkretë!...



Thirret koha për gjykim

Ca gjykatës që unë njoh,
Thirrën kohën për gjykim:
-Kohë!...Ke humbur shumë kohë!
Dhjetra vjet ke bërë pushim...

-Unë s’jam kohë me mend të marrësh,
Në një vend nuk kam qëndruar.
Veç ju prap në post gjyqtarësh
Rrini lidhur këmbë e duar...

Ujku – ju e ju – çakalli,
Njëri-tjetrin e sulmoni.
Ngjallni sherr ku shuhet zjarri,
Vetëm prapthi të më çoni...

Dhëmbë ngulni mbi kopera,
Edhe ligjet po i zhvatni.
Unë jam koha, më e mjera,
Që ky komb në shekuj pati...

Shpejt dhe ju do lagateri,
Kur s’mendoni për askënd.
Vrapin tim s’e përmban freri,
Jo unë!...Ju gabuat rëndë!...



Marrëzi e ’97-tës

Diku dëgjohet një ulërimë...

Një klithmë vaji...
Dikush hiqet zvarrë...

Ç’u bë vrasësi?
Anonim...
Anonim...

I pafajshmi
Pa epitaf në varr!...




Kur bëhesh plak

S’të do njeri, kur bëhesh plak.
Kot zë qoshen...E përshëmton!
Përposh krevatit mban uturak,
Pa dashje...edhe të shpëton...

Keq me keq, kur ke në shtëpi
Një djalë-kukull, një guak,
Me pispillonjën-pispili,
Që të vramuset ty,o plak...

Athere ç’gjë të mbetet tjetër,
Teksa të duket vetja plesht?
I lutesh vdekjes, po dreqka jetë
Të dhimbset shumë dhe...hesht e hesht!





E fshehta

Nëse dikush ka një të fshehtë,
Ta mbajë kyçur mirë e mirë.
Se po ta dinë atë dy vetë,
Nuk ka për të më fshehtësirë.

Po munde turrua që ta kapësh,
Ajo u shit si plaçkë pazari.
Më mirë shtrëngohu,mos ta llapësh,
Të përfitojë prej saj zuzari!...



Kur të vdes

Frikën më të madhe e kam në banjë,
Se mos rrëshqas, bie si thes.
Të mbyll syte, pa njerëz pranë,
Aty në banjë kam turp të vdes.

“Aspak s’e kemi njohur mirë”-
Do thonë e gojës s’i vënë fre.-
“Na paska pasur shpirt të nxirë,
Prandaj i doli në hale!...”

Vdekjen njeriu s’e di kur-ku,
Po unë për vete po bëj kujdes.
Të bindur jeni edhe ju,
S’e meritoj në banjë të vdes!...



Kujdes zotëri

Zotëri!...Pse mbahesh më të madh?
Ç’ke bërë ti më shumë se unë?
Kur netë pa gjumë i gdhija jashtë,
Ti bëje aheng edhe në gjumë...

Zotëri!...Pse fryhesh si gjel?
Për vilën tënde të bukur?
Se si e ngrite,se sa ke vjelë,
S’do të gjesh vrimë për t’u futur.

Sa bukur që vishesh, mor zotëri!
Kostumi yt në këmbë qëndron!
Përbrenda teje një shpirt i zi
Të ziut djall seç ia kalon...

Mos u mburr me bark, zotëri!
A nuk vënë bark edhe qentë?
Dhjami që ke vënë me grykësi,
Po t’i dhjamos edhe mendtë...




Fati i njeriut

Nuk pret nga qielli, nga dyert e shtetit,
I jep jetë gurit, i merr kripë detit!...

Ka pasur dhe mbretër që humbën kurorën!
Njeriu bën fatin!...S’e shtrin kurrë dorën!



Pleqve te qyteti tim

Ecni rrugës dalngadalë
Në lulishte e në parqe.
Diku dridhni një cigare,
Diku një raki me kafe...

Çlodhni brinjët nëpër stola
Dhe kujtoni pak rininë.
Porsi rrobën që bren mola,
Po ju bren dhe pleqërinë...

Çamarrokër kini qënë,
Si këta filizat sot,
Por fuqia u ka lënë,
Ju shton rrudhat mot më mot.

Dhe kur bini për të fjetur,
Mendjen kini te mëngjesi.
Do t’i shihni gjethe çelur?
Do të vuani nga përdhesi?

Luti-luti ju përnatë
Që të ikni zemrën plot.
S’doni zi e as mandatë,
Sa të rroni te kjo botë.

Ecni rrugës dalngadalë,
Në lulishte e në parqe.
Diku dridhni një cigare,
Diku një raki me kafe...
Lotët

Mëkot t’i fërkoni sytë me qepë
Në botën tonë të marrosur.
Prej syve lotët dalin vetë,
Lotë gjaku për shpirtrat e gjakosur.

S’ka më të dhimbshëm se sa pikëllimi
I një loti të pastisur.
Lotë të kripur në sy përmallimi
Për vatrën e braktisur!...




Mjellma e bardhë...

Vetja m’u bë zog fajkua,
Nga qielli bëj një pikiadë.
Shpirti papritur m’u trazua,
Prej mjellmës së bardhë.

Për atë bëhem si i marrosur,
Ç’më ke plagosur, mjellmë e bardhë.
Sa shpejt më doli gjum’ i flamosur!
Te kishte zgjatur, djalli ta marrë!



S’m’u gjend asnjë

Dal nga një dhomë. Hyj në një tjetër.
Lë mënjanë librin. Filloj e shkruaj.
Zë thur një varg...E hedh në letër.
Kjo ndodh me mua me javë, me muaj...

Pastaj hap perden, të hyjë pak dritë.
Shoh që shëtitin... Unë po brënda...
S’m’u gjënd asnjë as kësaj dite
Të më nxjerrë jashtë nga dhoma a vetja.

Po ku janë shokët? Po kushërinjtë?
Ku janë ata që iu gjënda pranë?
S’po e çajnë kokën as dhe komshinjtë!
Do të dal vetë, t’i gjej ku janë...





Dashurisë

Eh, dashuria!...Nuk është shafran!
Nuk është lëng për t’u helmuar!
Këtë e thonë disa mjeranë,
Që kurrë-askënd s’kanë dashuruar!

Oh, dashuri!...Ki pak mëshirë!
Të lutem, zemrat mos plagos!
Si psherëtimë e psherëtirë
Melhemin gjej, mos na brengos!

Moj dashuri!...E zjarrta ndjenje,
Kur je e pastër, ç’të frenon?
Një mal pengesash nëse të venë,
Me krahë të engjëllit i kalon...



Hall mbi hall

Ora dymbëdhjetë.
Ra të flinte.
Shtrati krejt i shkretë.
Gjumi s’vinte.

Përgjysëm kish mbetur,
Vetëm,vetëm.
As i gjallë,as i vdekur.
Oh, të shkretën!

Vtëm fillikat
Ditëziu!
Më shumë i pafat
Fatëziu!...

Me kë të këmbente fjalë,
Medet,medet!
Me djalë e me vajzë
Në kurbet!...

Desh vdekjen më parë,
Vdekje e ëmbël.
I vjen për të qarë
Dhe në ëndërr.

Vdekja nuk ndjek radhë,
S’ke ç’i bën.
Ke hall a s’ke hall,
Aq i bën...

T’i largohesh, t’i afrohesh,
Nuk të pyet.
Edhe zotit, t’i ankohesh,
Ai fyhet...

“O zot, ndiq një radhë”-
Dot s’i thua.
Të përgjigjet: “Marr më parë
Kë të dua...”

Kjo botë ka çudira,
Hall mbi hall.
Kë vdes, e di perëndia,
Dhe kë ngjall...





Çast dëshpërimi

Hej ti atje!...Pa qasu pranë!
Bëj pak humor! Më bëj të qesh!
A nuk më sheh me shpirt të vrarë
Dhe sytë e mi me rrathë të zes?!

Një nepkë shullëri më ka kafshuar,
Nga dhembja, oh, ç’inat më vjen!
Duroj tani me të ofshuar,
Në çdo qelizë më futi helm!

Në udhëkryq rri i tronditur,
Nuk di se cilën rrugë të marr.
Më shumë se kaq nuk duhet pritur,
Më shumë se kaq, je një i marrë.

Që ta harroj, ma dashka ënda,
Po s’di pse ndjej në gji tallaz.
Nje çikëz gjumë e bëj më ëndrra,
I bërë ujem, duroj e s’plas...

Po borxhin s’rri pa jua kthyer,
Nuk i duroj borxhlinjtë gjithnjë.
Humor do bëj pa u kursyer,
Se s’ka nëpërke të mos e zë...




*****

Po eci kuturu, ku më çojnë këmbët,
Nuk di ku shkel, ku hedh çdo hap.
Ecën dhe koha që më sheh vëngër,
Se s’di ç’t’i marr, se s’kam ç’t’i jap.

I mbushur me ankth e i frikësuar,
I trembur jam, se mos rrëzohem.
Të vënë stërkëmbësh, të lënë gjymtuar.
Në këtë botë nga kush të mbrohesh?

Pse, dreqin, qenka kjo rrugë me dredha,
Kur mund të ish një rrugë e drejtë?
Përse në shpirt na mbijnë veç gjemba,
Kur jemi njerëz me gjak në dej?!...

A s’mund ta lëmë një udhë të humbur,
Të gjejmë të renë, të zënë përdore?
Ku jeni ju, o zemër-kumtur?
Pa ju çdo rrugë na bëhet qorre!





Kjo jetë...

Kjo jetë – e çuditshme,
Nuk di ç’të pret.
E gëzuar, e mërzitshme,
Me lekë e pa lekë.

I paska dy anë
Ku mundin e s’mundin.
Po njerëzit ç’kane?
Fillimin dhe fundin!...


Panjës

Sa herë të shikoj, sikur shoh një pjesë
Që më gjelbëron dimër dhe verë.
Për mua je ëndërr... Për mua je shpresë,
Që do të jetojë edhe kur të vdes...

Vjeshta shkon dhe vjen. Gjethet fshin pa fshese,
Porse mallin tim s’ma fshin asnjëherë.
Sa herë të shikoj, si çapken të qesh,
Sepse vetëm ti dimrin ma bën verë!...
Mall

O miq!...Kallp më ngjan rubini
Edhe moti-krejt i murrmë.
Pranë nipërve, floriri
Nuk më hyn në sy askurrë.

Ç’pezm, o nipër, kam në zemër,
Tek jam larg nga syri juaj,
Cilit vallë t’i flas në emër,
Ta puth e ta prek me duar?

Ç’mall për ju, o Marko, Tedi,
Për ty Sandri, Alb i vogël...!
Pa ju bosh më duket vendi,
Dridhet zemra porsi zogëz.

Ku janë zërat:- O gjysh Xhipi!
Kush ma heq këtë mërzi?
Ëndërr moj!...Se kush më thirri,
E di vetëm unë e ti...

Ah, që s’kam në dorë magjinë,
Veten, fap, ta bëja erë,
Të takoja nipërinë,
Me buzeqeshjet si pranverë!...

Mall i largët po me djeg,
Le te tretem si qiriri.
Ju kujtoj si zogj në degë,
Tek degjojnë ca këngë bilbili.


Motrës Vitori

Një syth shpëtoi kur u tha nerënxa
Dhe sythi u bë lastar.
Me zë bilbili shpërtheu kënga
Dhe vallja u mbush me kërcimtarë...


Ëndrra e nipit

Gjatë ëndrrës së tij, atë natë,
Sandri qe gjithë lumturi.
Me avionin e linjës së gjatë
U nis për Shqipëri...

Si dikur me këmbët e vogla
Shkallët e pallatit i ngjiti.
Dhe prapë, ashtu si përhera,
Derën ia hap gjysh Xhipi.

Ah, Sandri pastaj hapi sytë,
Gjyshin gjëkundi s’e pa...
Prej ëndrrës së vet u habit
Ndodhej në Kanada...


Dil, moj, dil...

Dil, moj, dil... Më mori malli.
Dhe durimi ka kufi.
Shih!...Ka çelur portokalli
Prapa portës ku rri ti.

Mos e mbyll, moj, veten brenda!
A e di sa vjet do rrosh?
Jeta qënka vetëm ëndërr,
Mos i shko minutat bosh!

Nëse s’do të vish me mua,
Domosdo, që keq më vjen.
Dil, pra, dil...Në sy ma thuaj.
Po s’më dole nuk më gjen...

Dil, moj mike... Mbete brenda,
E rrethuar mur më mur.
Po të dalesh, ma thotë mendja,
Do ta zbutësh zemrën gur...

Nuk di ku je...

Nuk di ku je, nuk di ku jam,
Sa shumë kohë e tretur!
Na njeh, na lidh, në fund na ndan
Kujtimet – vetëm mbetur...

Kudo që je, nëse je gjallë,
Besoj, s’do kesh harruar,
Të ëmblën puthje, më të parë,
Me buzë të përvëluar.

Si qengj i urtë, i drithëruar,
U ndjeva si me faj.
Oh, isha krejt i pamësuar,
Kujtoj e qesh ...e qaj.

Nuk di ku je, nuk di ku jam
Këtej a përmatanë.
Unë mbaj ndërmend, dhe ti e mban
Atë, puthjen e parë.


Më ëmbël se mjalti

Unë zemër-shpirt-tulatur
Si thëngjilli ndënë shpuzë;
Flokë-kreshp-e-gjak-përflakur,
Kur më ceke pak me gjunjë...

Kur më preke ti me gjunjë,
Nuk durova dot më zjarrin.
T’i përlava gushë e buzë,
Ta thëthita krejt nektarin.

Unë, i bërë zjarr e shpuzë,
Thashë se zemra kaq e pati
Ti s’m’i shqite ato buzë
Më të ëmbla se sa mjalti...
Ti më pyet!

Ti më pyet ç’pëlqej më shumë.
Çfarë të them i mjeri une?
Faqegropkat brymë-e-brumë...


Ylyverja

Ç’bën kështu, moj ylyvere?
Ngado shkon, bën veç qedere.
I le djemtë prapa dere,
Sikur je veç ti esmere...

Ç’bën kështu, vetull-kaleme?
Çele lulet nëpër shqeme.
S’ia di hiç për thashetheme
Nëpër shtigjet prej vapeme...



E fshehtë dashurie

Dashurinë tonë, sy-e zemër-prush,
Siç e ditëm ne, s’na e diti kush.

Nëna me babanë thanë: Jo e jo!
Po e fshehtë e zemrës ne na thoshte: Po!

Hëna, kur na shihte, prapa reve fshihej,
Që e fshehtë e zemrës neve mos na shihej.

Dashurinë tonë, sy-e-zemër-prush,
Siç e ditëm ne, s’na e diti kush...






Për çka ngjarë e ç’nuk ka ngjarë

Mos m’u zemëro ti,o gjengj i bukur.
Ashtu si ti nuk bëhem dot.
Mendimin unë e kam si flutur,
I lirshëm bredh ai në botë...

...Atje ku roje bën ushtari,
Në shi,në borë edhe në vapë.
Atje ku bie luftëtari,
Që çdo pëllëmbë e mbron me gjak.

Atje i fryn xhurasë bariu
E iso mban atje thëllëza.
Në zheg gjinkalla plas vetiu
E këngën la mu te nerënxa...

Dal që pa gdhirë,kur çel agimi
E vesa shkrihet në petale
E gonxhe-kuq çel trëndafili
E bari rritet në livadhe...

Atje ku lavrën e hap plori
E hidhet fara e shëndetshme,
Atje unë ndjehem më çapkënori,
Te det i bukës së përjetshme...

Pa zë e futem lart te retë,
Të shoh dhe shiun si krijohet.
Te cilët yje vallë ka jetë,
Të di:më mirë se ku jetohet...

Pa diellin shoh të flakërojë,
Ia ndiej gjirit ngrohtësinë.
Kur hëna zë të nusërojë,
Më zgjon dhe mua dhëndërrinë.

E bukur mirë me këta veshë
Dëgjoj buçimat e qershorit,
Ku i shkarkon ai rrufetë,
Përsipër majës së Tomorrit.

E hapin tim të madh kam hedhur
Nga njëri pol në polin tjetër,
E gojdhëna plot kam mbledhur
Për ca vezirë e për ca mbretër.

Nuk bëj dallim në ca të bardhë,
Të verdhë,mulate apo të zes.
A bën dallim vallë mëma dardhë
Për kokrrat-bija në shërbesë?...

Kulluar jam porsi lumenjtë
Që veç kullim dërgojnë me valë.
Mësuar jam nga të mëdhenjtë
Me urtësinë me pakëz fjalë.

Më rrjedh dhe mua në damarë
Komiti gjak me fustanellë
E çka ka ngjarë e ç’nuk ka ngjarë
I ndjej në shpirtin tim të thellë.








I papuni

Shikon si skuqen pulat rreth telit,
Si tapat e shisheve fluturojnë në erë.
Sheh zotrinjtë me bark të fryrë
Dhe rripin tënd, shtrënguar rreth belit.
Sheh në ëndërr një shishe me verë,
Që e pijnë ata me shpirt të ndyrë...

Pastaj të tjerë e shumë të tjerë
Që në “Omonia” presin në këmbë;
Ndonjë zotëri t’i marrë në punë
Vetëm për bukë,aspak për verë...
Veç punë po presin me shpirt ndër dhëmbë,
Ja,vetëm kaq...Asgjë më shumë...


Trimaçi

Dikë kam parë,mbërthyer gishtrinjtë,
T’i thoshte tjetrit:”T’i thyhej turinjtë!”

Po më dole mua një herë përpara,
Do ta bëj kokën me njëqind të çara...”

Dhe a dini pse,o njerëz të mirë?
Na ish trimaç,se ish i pirë...

Ditën tjetër,kur pija i kish dalë,
Kaloi anash me bisht ndër shalë...



Lere!...

Nëse qesh njeri,
Lere krejt të qetë.
Ai ka një gaz
Që i jep shëndet.

Të mos vdes i ri,
Qeshja i jep jetë!

Në të shan njeri,
Lere,le të shajë.
Le ta zbrazë dufin
Majë e përmbi majë.

Le të thotë ç’të dojë!
Në e ka gabim,
shpejt do ta kuptojë...
Ah!

Sa dëshirë që kam,
Ah,të jem një kalë,
Që të mbaj një nuse,
Veshur me të bardhë!

Veç më ruaj, zot,
Mos jem pjesë e lojës
Që po luhet sot
Si me kalë të Trojës!...


Gjakmarrja

Sa shumë rëndon gjakmarrja,
Me plagë,me gjak,me lot.
Vritet prej saj e ardhmja,
Pa ardhur ndjen dhimbje që sot.

Një krismë diku dëgjohet,
Një burrë varroset në dhe.
Një nënë nga lotët qërrohet,
Një nuse as kokën s’e ngre...

Emri i vrasjes përpihet,
Një tjetër zë radhën që ka.
Vdekja zë qesh e zgërdhihet,
Veç rrobe të zeza në gra...

Që në bark të nënës fëmijën
E pret gjakmarrja-lubi.
U mplakën nuset,u thinjën,
Përsipër çative tym gri...

Dhe thonë se ka qeveri!...




Takova Ameliun

Vajta të takoja Ameliun.
Më kishte thekur malli.
Ec e pyet,ia gjeta shtëpinë,
Ta rëmoja për së gjalli...

Një fjalë e qaj...Qaj e një fjalë...,
E brente i shkreti merak.
Koka thinjur si majëmal,
Tetëdhjetë vjeç e kusur plak.

Ah, kjo vëndlindja, sa e ëmbël,
E kujt s’i del para syve?
E kujt s’i shtiret në ëndërr,
I mençur qoftë a i çmëndur?




Dikur dhe sot

Natën në varreza nuk kaloja,
I vetëm rrija në shtëpi.
Xhinde dhe hije mendoja,
Kur vdiste në fshat një njeri.

Kujtoj atë kohë të kaluar
Dhe qesh,por qeshja më tret.
I thinjur,me ballë të rrudhuar,
Kam frikë mos vdes unë vetë...


Çoçomerja

E ndeza sot një çoçomere,
U bëra pak si Don Kishot,
Kur pashë thërrime e kothere
Tek hanim bukë në sofrën plot.

-Po një avaz ke ti,-thotë djali
Që qortimet s’m’i do aspak.-
-Për hiçgjë të hipën damari,
Të ka mbirë kursimi në gjak.

Dil e bëj ndonjë shëtitje,
Je huqli,ngaqë s’ke dalë.
S’të vjen keq që kësaj dite
S’gjen një shok, të bësh dy fjalë?

I them gruas :-Moj lanete,
Më dhemb shpirti,ja,këtu.
S’kam punuar veç për vete,
Kam djersitur dhe për ju!...

Ah,e kam,moj,për këta,
Pa bukë gjumi s’i ka zënë,
Që s’e njohën kohën “s’ka”,
Ditë të tëra të pangrënë!...



Zemër prindi

Shpirti-mbushur plot me mall,
Sytë-të mbushur plot me lot.
Dua veten ta përmbaj,
Po, ja, s’u përmbaka dot...

Pyes veten : - Pse ?...Përse?...
Pse na lanë këtu të shkretë?
Pse s’u bëhej mirë me ne,
Po kërkuan tjetër jetë?...

Ikja e bijve- një çudi,
S’e kuptoj pse-në as sot.
Cërr,ndjej zilen në shtëpi,
Vij përqark...Më rrjedhin lotë...

Të kam pranë, o telefon,
A t’u flas a mos t’u flas?
Zemra thotë: - Ti po gabon!
Nga inati sa nuk plas!...

Më ngjan vetja pa njeri,
Kurse jeta – ëndërrkote.
Kur s’jep më përkëdheli,
Çfar t’i japësh kësaj bote?

Të kam pranë, o telefon.
Nga durimi sa s’pëlcas.
Zemra thotë : Ti po gabon!
Falmë, zemër!...Ja, po flas!...


Mall i ndezur

Ika atëhere, sapo më erdhe,
Si lule ishe, plot me aromë.
Gjithë ëmbëlsinë tek une e derdhe,
Porsi nektar ne thekë të njomë.

Si ujë të thitha, si tokë e zhuritur,
Më njomështove në shpirt te djegur.
Kur sapo erdhe, ika papritur,
Me vete mora veç mall te thekur...



Ah, kjo zemër....

Sa kam ndryshuar!
Sa jam i zbehur!
Në këmbë, në duar
Ndjej një të therur.

S’lexoj pa syze
Me numur katër.
Veç me të thirrur
Dëgjoj nga afër...

Kur shoh përjashtë
Gjinj të shkopsitur,
Rreh zemra fort
E përpëlitur...

Më ndizet shpirti
Si i përflakur,
Por, ah, kjo zemër
S’pranon të mplakur!...



8 Marsi...

8 Marsi sot, ditë shenjtërie,
Për nënat-gra kudo ne botë!
Mëkojnë të ardhmen me lëng gjirie
Dhe jetën mbrojnë në llohë e shqotë.

Për mua sot, nje dite trishtimi,
As lule s’marr, s’jap përqafime.
Si s’pata kurrë një ditë gëzimi?
Sa për kujtim të jetës sime?...

Në këtë çast harroj trishtimin,
Me zemrat zemrën e bashkoj!
Në shpirtin-mars çel ngazëllimin
Dhe nënat-gra i përqafoj....



Shqipëria ime

O moj Shqipëri,
Moj nënokja ime,
Mbete ti më prapa,
Hirushe-jetime...

Ikën para shoqet,
Ti porsi e ngathur,
Zor se i arrin
Duke ecur zbathur

Po ç’të mungon ty,
Më thuaj, moj zemër!
Thellë në histori
Bëre vetëm emër...

Ty s’të ka munguar
Fusha , deti, mali.
Sytë i ke të llumur
Si me llomë moçali.

Zonjë e kryezonjë
Ke qenë e paprekur.
Ç’zheg e cila vapë
Ty të paska djegur?

Plot me gurgullima
Gurrat lart ne male.
Nëpër çezmat tona
Uji s’pikon fare...

Detin ke dhe plazhin
Dhe përsipër diellin.
Lopët qumështore
Hajnët na i mjelin...

Livadhet, kullotat
Ngado gjelbëruar.
Në tenxheret tona
Zjen mish i klonuar.

Këto mrekulli
Na i fali Zoti
Por kjo ora jonë
Ka mbetur që moti.

Shqipëria ime,
Moj nënokja ime,
Gjithnjë e ofshuar
Veç me pikëllime.

Sa shumë të genjyer
Sa shumë të mashtruar!
Shpirtra të gërryer
Porsi në të shkuar...

Mbushur plot spitalet,
Të sëmurë, të marrë.
Në çdo pëllëmbë rruge
Këmbët osh-e-zvarrë...

Toka, mbetur djerrë,
Vetëm bar dhe kashtë.
Bukën tonë të gojës
E sjellim që jashtë.

O moj Shqipëri,
Dademadhja moj,
Pa më thuaj ti
Me se të jetoj?...

Për këtë Evropa
Më ka mmbyllur derën.
Se ke grerat lart,
Të kanë si mëshqerrën.

Mos e fal floririn
Tek disa biçimë!
Keshtu të qaj hallin
Unë dhe brezi im!...

2004



Marrëzitë e tranzicionit

Jetojmë kohë të vështira,
Zotëron veç errësira...

Kush e kush t’i hedhë tjetrit,
Qoftë te mirit, qoftë të vjetrit.

Kush firmos, kush ve nje vulë,
Për një shkresë të rjep si pulë!

Shteti im, te bëfsha mutin!
Rrjep te ndershmin, majm hajdutin!



Dashuri

Do ta dua Shqipërinë,
At-e-mëmë-dhe te dashur.
Dhe në marrsha arratinë,
Do jetoj me shpirt te plasur.

Do të ndjehem i vetmuar,
Do ma djegë zemrën malli
Nëpër lotë të pikëlluar
Do të tretem për së gjalli

A do mundem që ta shuaj
Zjarrin tim nga përmallimi?
Do të ulem dhe do shkruaj
Vargje zemre si Naimi...


Ata dhe këta

Studiuan,
Punuan,
Ndërtuan
Një jetë të tërë me nder.
U shanë,
U flakën,
U zbuan
Si plaçkë e vjetër pa vlerë.

Në sofrën e madhe u shtruan
Ujk,
Çakall
Dhe derr.
Çdo gjë e siguruar
U vodh,
U dogj,
U bjerr...




Poeti dhe një tjetërkush

Tjetërkush nën zë më tha:
-Unë punoj...Fitoj para.
Po ti ç’bën, o i uruar?
Jeta s’shkohet me të shkruar!
Puna jote bukë nuk ha!...

I përgjigjem qetë-qetë,
Siç e kam merakun vetë:
-S’e ke mirë, o mendjeshpuar.
Porsi rërë paraja tretet,
Kurse puna ime mbetet...



Këshilla antistres

(Nëse s’doni, mos besoni)


Flake frikën, hiq fiksimin!
Jeto jetën si të vjen!
Me të dobëtin, mos bëj trimin!
As me trimin, mos bëj sherr!

Lere tjetrin të jëtojë!
Mos rënko me uh e ah!
Lerja kohës të gjykojë
Çdo-secilin maskara!

Mos përdor ti kërcënimin!
Gjakun tjetrit mos ia prish!
Qofsh tifoz tejdurimit,
Çka se lindur me këmishë!

Dhe hakmarrjen flake tutje!
Fali bosët faqezinj!
S’ke pse turresh ti me ngutje!
Puth te mirë e puth të liq!

Mos t’i dalësh mushkës prapa,
Kur tët zot e ke përballë!
Mos të zër përjasht as vapa!
Veri kalit kapistall!

Për ndonjërën, në të vajti
Mëndja jote, nuk ka gjë!
Nëse bytha nuk ta mbajti,
Kot hap sherrin me ndonjë!

Nëse gjëlla ngjan shëllirë,
Gjakun tënd ti mos e prish!
Lavdëroje:”Sa e mirë!”
Dhe shijoje urtësisht!

Edhe gruas, po ia drodhe,
T’i bësh be për dashuri:
“Ku më je, moj kapërolle?
S’ka si unë e s’ka si ti!”

Priftërinjtë mos i shaj!
Kur të flasin, bëj amin!
Ramazan e kreshmë mos mbaj!
Ndero kishën dhe xhaminë!

Ja, këto po i besove,
Ti nuk ke për t’u penduar!
Thashetheme po dëgjove,
Bëj sikur s’i ke dëgjuar!


Kush, o popull

Kush, o popull, kush
Ty ta nxiu jetën?
Kush t’i preu ëndrrat
Nëpër rrokopjetën?

Kush, o popull, kush
Të tregon Evropën
Dhe po përdor kazmën
Të të bëjë gropën?

Kush, o popull, kush
Po t’i rrëfen dhëmbët
Po t’i krasit krahët
Po t’i pret ty këmbët?

Ç’qenka kjo shushunjë
Kaq e horoskopur
Që të pi në gjunjë
Gjak e s’ka të ngopur?

Ç’të ka sorollopur?!...


Gjuha...

Ah, gjuha merr të prerë,
Pikon mjaltë, pikon vrer!
Di të shajë, të mallkojë,
Di si grerëz të pickojë!

Në mjaft raste,kur nxiton,
Të dërrmon të poshtëron!
Fët e fët të fut në lojë,
Të të bëjë katran me bojë!

Sa e hollë! Sa e mprehtë!
Ç’ka të sajën, e mban fshehtë!
Di ta bëjë mëndjen dhallë,
Të gënjen! Të sjell vërdallë!

Jo të gjithë e kanë të tillë,
Veç me teka e me trillë!
Ka dhe gjuhë që mjaltë lëshon,
Si ilaçi të shëron.

Kur ke hall, të jep shpresë,
Nuk e le ajo të vdesë.

Ajo di të të urojë,
Në të keq, të ngushëllojë!
Frenon fjalën e pështirë,
Këndon psalme si psaltir.

Por ka raste, miku im,
Gjuha merr dhe nënkuptim.
Nëse je i zemëruar,
Shkatërron çka ke ndërtuar.

Një i urtë ka thënë një herë:
- mat shtat herë e pre një herë!



Ti nuk ke faj

Në njërën dorë lejën firmosje,
Në tjetrën-
Zarf-xhepin plot.
Me këtë nderin lerosje
Me të parën,fët një kioskë.

Tani firmës i doli boja,
Punë e madhe që s’hedh firmë.
Ajo firmë
Qe vet loja,
Për një vilë,
Për një makinë...




Kur hipi tek fiku

Mëngjesit qe i mirë,
Por koha vate, iku.
I dukeshim si miza
Kur hipi lart te fiku.

Për kokrrat majë më majë
Iu qep si një majmun,
Por këmbët, ah, i shkanë,
Nga maja ra në fund.

Kur preku tokën mëmë
Ku mbeti i gjymtuar,
Seç solli nëpër mënd,
Me dhembkë të paduruar...



Nëse dikush

Nëse dikush të hedh thërrime,
Nuk duhet t’i hash...
Vlera jote behet hime
Pa u bërë
Kulaç me djathë...




Po qe lis

Nëse mbron një të vërtetë,
Qëndro fort!
mos u tund !
Po nuk pate hiç të drejtë,
Mos u bëj si arra gungë!



X X X

E kanë thënë më të vjetrit,
Dëgjoje me vëmëndje:
Po i bëre gropën tjetrit,
Gati bëj
Dhe gropën tënde...



X X X

Kur dikush të zgjat dorën
Dhe të lutet:
-Më fal pak!
Në mos mundsh, freno gojën,
Dhe përçmimin bëje zap!...



Ti dhe unë

Ti je i ri.
Unë jam i vjetër.
Unë – i dobët.
Ti – i fortë.
Ma jep dorën! Njihe jetën,
T’i bëjmë ballë kuçkës botë!...


****

U zgjova. Erë gjaku.
U ngrysa ne dritë.
Nje dritë fraq...

Do te ngrohem një ditë?!