S'kam kohë të vdes - Kreu II

Kreu II LISAT ULIN KRYET






Ec, e gjej një tjetër botë!...

Ç’po këndirrem nga një kërrn,
Kërrn bezdisur i mërzisë,
Një kërrc-mërrc shpirtin ta shemb,
Shemb dhe trarin e shtëpisë.

Dhe me kokën ulur poshtë,
Vështroj poshtë i çmerritur,
Ku më del para një botë,
Një botë fare e fëlliqur.

Ndaj vështrimin tim e tres,
E tres thellë në fund të gotës
Dhe kërkoj aty të gjej,
Ëmbëlsinë e të gjithë botës.

Fundi i gotës më përqesh,
Më përqesh e çuk në zemër,
Mirëpo, ec edhe të gjesh,
Botë tjetër, tjetër emër!...

Ku ta gjesh një tjetër botë,
Botë tjetër, tjetër emër,
Jet’ pa dhimbje, sy pa lot,
Sy pa lot, pa cërr në zemër!





Mos m’a trembni vjershën

Mos ma trembni vjershën,
Vargun mos ma ngani,
Fjala të shpërthejë
Llavëe nxehtë vullkani!

Lermani të ziejë
Shpirtin duf të mbushur,
Lermani të rrjedhë
Llavën gjak të prushur!

M’i lini të lira,
Të gjembojnë hijenat!
Mbarsur me intriga
Brenda në bedena.

Fjalën mos ma grisni,
Ma lini të lirë!
Në kuvli i mbyllur
Zogu s’mund të rrijë.

Poshtë monopatit
Llava le të rrjedhë,
Me prushin e zjarrit
Djallin le ta djegë!

Trupin, le t’ma digjni,
Mos ma digjni fjalën!
Trembur dhe nga hiri,
Do zbythen rrufjanët.

Mos ma trembni fjalën,
Në burg nuk i rrihet!
Sa m’i ndritshëm dielli
Më shumë digjen hijet.




Qesh me ngërdheshjen

Në lokal i ulur vetëm
Me një kafe allaturka,
Përkarshi tryeza tjetër
Plot me meze, pije, fruta.

Ndjej shikimin e ngërdheshur,
Edhe qesh e qesh me zemër,
Nuk po ndjej aspak të prekur
Nga “ngërdheshja”, që s’lë emër.



Dëshpërim

M’ ka mbërthyer një dëshpërim…
Kush ma mbolli? E vraftë Zoti!
Kështu…s’është ndjerë shpirti im
Asnjëherë përpara moti.

Kush ma vrau mua gëzimin
Dhe urrejtjen kush ma ngjalli,
Të më bëjë të humb besimin,
T’i shoh njerëzit si farë djalli?

Kush më bëri të pendohem
Për atë besë-besë të dhënë?
Kush më bëri të verbohem,
Mos s’shoh ferrën nëpër këmbë?!

Kush me sjelljen dhelpërore,
Ma bëri mendjen yjem
Dhe me thikën aq mizore
Të më shpojë tej për tej?

Zot, më fal, për ashpërsinë!
Për ç’ka shpirti më ofshon!
Falmë, siç fal gjithë njerëzinë,
Kur bëjnë keq, kur mëkatojnë!



Ku ta gjej!...

Ku ta gjej, o Zot, fuqinë
Dhe durimin ku ta gjej,
Të çaj dallgët gulç e shkumë,
Të çoj varkën drejt në breg?

Ku ta gjej unë një shkëndijë,
Turrë drush ta bëj të prushtë?
Në lot akulli të shkrijë,
Të ndriçojë shtegun e ngushtë.

Ku t’i gjej të tjera fjalë,
Fjala, sot, asnjë nuk prek,
Bërë zemra akullnajë,
Drit` e syrit lot m’u tret!


Pse, o Zot, kaq zemërngrirë,
Zemërbrishtë pse më lë,
Si ta çaj udhën e dhirtë
Pyllit ujqërve kope?



Vital

I gjakosur,
i gjymtuar,
i ndarë më katërsh,

i plaçkitur,
i djegur,
i mbetur në mjerim,

i uritur,
i etur,
dorën s’ke zgjatur,

në këmbë,
vital,
ti, vëndi im.




Stresi këmbëkryq

Bie të flesh, s’të zë gjumi,
Sa të zë, të del dhe prapë,
Buçet mendja porsi lumi,
Dallgëfryrë trap më trap.

Ha mëngjesin, mendon drekën,
Po për darkë ç`do të hamë?
S’ka korent, bukën të pjekësh,
S’blen dot gjalpë për trahananë.

Dimri do të vishesh trashë,
T’ shkosh te miku, duhet qibër.
Jashtë shtëpisë s’mund të hashë,
Ke dëshirë, s`blen një libër.

Në spital…Do blesh ilaçet,
Nuk i blen, rri pa shëruar.
Po t`u skuqën pakëz faqet,
T`i kafshon qeni i tërbuar.

Merr më pak se sa merr bota,
Dyfish çmimet më të larta.
Fjalurta s`u dëgjoka,
Gjuhësharja s`u përmbajtka.

Ngado sheh lakuriqësi,
Vetëm vdekje dëgjon veshi.
Asnjë çast s`gjen qetësi,
Këmbëkryq rri ulur stresi.



Strofull hienash

Fëshfërimat poshtë një shkurraje
Më ngjallin ndjenjë ankthi dhe frikë,
Strofull për hiena e për djaj,
Të ngulin pas shpine majë thike.

Sot, nën shkëlqimin e modernes kohë,
Në holle motelesh ngritur me ligësi,
Fshihen hienat prapa buzëqeshjes së hollë
Apo zhargoni që nuk e kupton asnjeri…

Atje ku mirësia si lumë derdhet
Dhe mbi atë ligësia zhgërryhet,
Skuqet hëna dhe dielli zverdhet,
Nga turpi dhe lisat ulin kryet…



Vetëm kur shkojmë në varreza…

Kur përcjellim ndonjë në botën tjetër,
Ndjejmë keqardhje dhe trishtim,
Pastaj ecim në rrjedhën e jetës
Dhe harrojmë se ajo ka një mbarim.

Harrojmë se na prêt diku një vend,
I mbushur me selvija dhe mermer,
Që nuk mban hatër për askënd,
I fut brenda dhe asnjë s`nxjerr…

Kur përcjellim ndonjë në varreza,
I hedhim një dorë dhe` e pastaj
Pyesim veten: -Pse kaq e shkurtër jeta,
Sa per një vizitë, sa për një çaj?!...
Zbrisni, or njerëz, nga mushka gërdallë

Prej shekujsh ka ikur shumë kohë,
Por ne gjithnjë, të njëjtin avaz,
Pështyjmë me buzë, qëllojmë me dorë,
Bota na sheh, na tall dhe gajas…

Pështyjmë fytyrën e njëri-tjetrit
Dhe për njëri-tjetrin e bëjmë gropën.
Ai klan që merr në dorë pushtetin,
Mendon vetëm të shtrydhë mëmë lopën.

Ëndërrojmë të hipim në grataçielë,
Kur i kemi hipur mushkës gërdallë.
Po mushka si mushkë nuk mund të pjellë,
Në mitrën e saj nuk mbin dot farë…



Vdekja kërkon një tjetër

Ikën pleqtë e hyrjes që kam përballë,
I kujtoj të gjithë me shumë mall.

Tani vdekja kërkon një tjetër,
Sigurisht mua, jam më i vjetër.

Kur hapa sytë, ishte bërë mëngjes,
I thashë vdekjes: -S’kam kohë të vdes!




Punët shkuan rrapëllimë

Kudo kugjenden shqipëtarët,
Në male, fusha e lugina,
S’i kanë bërë hesap kokës,
Se kanë qenë e janë trima.

Po ç’ka po bëjnë më të rinjtë,
Ç’kanë bërë më të vjetrit,
Punët shkuan rrapëllimë,
Se po hanë njëri-tjetrin…




Si të dal, nuk e di

Ikin ditët, ikin vitet,
Ndjej në gryk’ një shtup të tharë.
Shpirti vjen e më zvordhitet,
S’kam as lot më për të qarë…

Dhe kur dal unë ndjehem dru,
Ndjej përbrenda një të fikur,
Kur më thonë:-prapë këtu?!
Ne e dimë se ke ikur!...

Kjo bisedë herë-herë,
Kush ka ikur, kush do ikë
Meqë goja s’na ka frerë,
Bëjmë dhe pakëz politikë…

Të dal dua nga kjo gjendje,
Si të dalkam, nuk e di.
Vij nga rruga e hyj brenda,
Jam si zogu në kuvli…

S’po di fare si të dal
Nga kjo gjendje kot më kot.
Jam oxhak, por nuk kam zjarr,
Ta përball laviren botë…




Çast meditimi

Ja, ku jam, tani i ulur,
I përkulur mbi një letër.
I menduar e kokulur,
si e shkova vallë jetën?

Si jam ndjerë te kjo botë,
Nga u nisa, ç’rrugë mora.
Nga ç’kam bërë, çfarë ka mbetur,
Çfarë kam mbjellë dhe çfarë korra.

Me miq, shokë si jam sjellë?
Qejfi kujt i paska mbetur?
Kush ka shpifur, kush ka vjellë
Kur jam gjendur sedërprekur?

Ç’më ka bërë të vuaj shumë
Dhe të ndjehem mjaft i fyer?
Kush ka pritur më nga unë
Dhe ka mbetur i zhgënjyer?

Kush më tha: “Nexhip, të lumtë!”
Për diçka që kam arritur?
Kush më pa me buzë e hundë,
Kur më pa nga kali zbritur?

Kush më moli porsi lopë,
Duke shtrydhur mirë gjinjtë
Dhe kur s’gjeti shtrat të ngrohtë,
Shtrëmbëroi fort turinjtë?...

Këto vite për një çast
I kalova nëpër mend.
Jeta qenka një dhuratë,
Aq e vyer, aq e shtrenjtë…

Jeta qenka gaz e vrer
Lot me vaj e qesh me lotë
Zë bilbili mbi rrëkere,
Zë mëllenje nëpër shqotë…




Kthesë e dëshiruar

Nga koha në kohë kanë dalë demonë,
Nga koha në kohë kanë dalë dështakë
Një botë e kamur plot kameleonë,
Një botë plot shpirtzbatharakë.

Kohët kanë lindur dhe lindin të marrë.
Pushtetin e tyre të veshur me krim,
Prej kohësh,…kjo botë, plot me kusarë
Dhe njerëz të ndershëm të zhytur n’ mjerim.

Koha ka kërkuar dhe kërkon ushtarë,
Të bindur në rreshta që hidhen në zjarr,
Koha ka nxjerrë dhe nxjerr gjeneralë,
Veprat e tyre: zjarr e varr…

Kohërat kanë nxjerrë përherë tiranë
Duar gjakosur në pushtet janë ngjitur,
Koha ka nxjerrë dhe nxjerr viganë
Në këngë dhe legjenda të ngritur.

Në kohëra divat nuk kanë munguar,
Të tillë më shumë lipset të ketë,
Përkrah vegjëlisë me radhët shtrënguar
T’i sjellin botës kthesën e vërtetë.

Një botë pa mllefe, pa halle, mjerim,
Pa horra, rrufjanë, lavire e zuzarë,
Pa trafik, mashtrues, dhunë e krim,
Pa batakçinj, banditë dhe bastardë.

Njerëzit e urtë në krye të dalin,
Që dinë të drejtojnë me mendje të fortë,
Të mençmit, të rreptit. që dinë të falin,
Që zbutin dhimbjen me fjalën e ngrohtë.





Do ta bëjmë Shqipërinë?!

Fundnëntori vjen i nxehtë,
Me ftesa nisur anekënd,
Disa më datën njëzetetetë,
Të tjerat më njëzetenëntë.

Të dyja ftesat marr në dorë.
Po kujt t’ia prish e kujt t’ia ndreq?!
Njëra me blu, tjetra me rozë,
U gjenda keq e mosmëkeq.

U gjenda keq se nga t’ia mbaja!…
E bëra shpejt veshin e shurdhit.
U ndamë keq nga sherrbelaja:
“Kur iku gjermani i fundit”.

U ndamë keq, u bëmë çorap,
Me njëri-tjetrin mbajmë mërinë
Po ju pyes me merak:
-Do ta bëjmë dot Shqipërinë?




Durimi

Vras e pres veç terr të zi,
I çoj djajtë në skëterrë.
Vras veç një, ata njëmijë,
Të njëmijtë me nga dy krerë!

Pa më turren e vërsulen,
Unë sërish e nis përleshjen.
Sa jam gjallë s’do t’u përulem
Duke vrarë edhe heshtjen!...

S’ka të sosur zemërimi,
Thumba grenze dhe ngërdheshje.
Fort i hidhur ky, durimi,
Duke pritur buzëqeshjen!...




Plaga e qershisë

Një trutharë goditi qershinë me sëpatë
Dhe qau ajo me lotë dylli.
Sot nuk është gjallë ai i ngratë
Ka ikur në atë botë...
Qershia plagën e mbylli....
I buzëqeshin kokrrat
me lëng mbushur plot
Përmbi Llercë, te bryli.



Mos ndokënd…

Nga mëngjesi buzëmbrëmje
Herë qeshur, herë qarë,
Shpresa plot përherë u gjenda,
Shpirt e zemër shpesh i vrarë.

Herë dallgë, herë tulatur,
Herë prush e herë i shuar,
Herë çartur, herë përmbajtur.
Mos ndokënd e kam lënduar?!...




Ëndërr dhe zhgënjim
(Monologu i një emigranti)

Bashkë me ëndrrën time,
Ika nëpër botë,
Por kudo kam gjetur
Të nxehtë, të ftohtë.

Kërkova parajsën,
Më qëndronte larg,
Me bukë në trastë
Vetëm për një vakt.

Dhe me kokën lart
Zotit i jam lutur:
“Më ndihmoni pak,
Të ndihem i lumtur”

Kam kërkuar punë
Edhe, kur ma dhanë,
Në fund më vunë drunë,
Paret m’i përlanë.

Të më bënin nder,
Fort ma kishte ënda,
Por s’më hapnin derë,
Nuk më futnin brënda.

Kur më kanë pritur,
I kanë mbledhur buzët.
Jam ngritur, kam ikur,
Kam marrë prapë rrugët.

Në punët e botës
U lodha, u ndeva.
Gjithnjë i përlotur,
Se përbuzje ndjeva.

Fjeta në bodrume,
Në metro dhe parqe.
Kam kaluar natën
Nën urat me harqe.

Pasurinë, të vija
S’qe aspak e mundur.
Humba kot rininë,
Moshën më të bukur.

Vate ëndrra ime,
Vate unë i mjeri,
Se me para borxh
Mbushur plot defteri.

Bëra gati çantën
Dhe e mora hosh.
Ishte aq e rëndë,
Paçka se qe bosh.

E kërkova shpresën,
Gjeta veç zhgënjim,
Prandaj mora kthesën
Për në vendin tim.

Ku gjen ngrohtësinë,
Aty ku ka besë,
Ku e kam shtëpinë…
Aty le të vdes.



Një monstër

Kur kalon rrugës qytetit,
Tek më ecën kollarisur,
Nuk mjafton as uji i detit,
Të shplajë shpirtin tënd të pisur.

Të kam parë falur në gjunjë,
Ndez qiri e bën kurban,
Veçse netve nuk ke gjumë,
Rrjeta tjerr si merimangë.

Djepja qan kohën e humbur,
Derëtrokitja të pshurron,
Zvarrë kanalesh porsi brumbull
S’di nga vjen e s’di ku shkon.

Bie në gjunjë dhe nëpër dhëmbë,
Lutesh për allah dhe zotër,
Veçse kurrë ti s’bëhesh tjetër…
Siç ke qënë, do mbetesh monstër.



Gënjej veten

Ja, përherë i mbush dy gota…
Dhe në qofsha në vetmi,
Njëra-tjetrës i bëj: çoka!
Duke lutur, mikun: “Pi”!

Pi, or mik, mos më ler’ vetëm
Trung, pa gojë e të shurdhuar
Dhe vazhdoj të gënjej veten:
“Paskam një… për t’më ngushlluar”!




Për një provë…

Një ditë vdekjen e thirra vetë,
S’më kish për zemër, qëndronte larg.
Vdekja, si vdekje… Këtë deshte!...
Shpejt pranë meje u gjend sakaq.

Desha të dija një të vërtetë…
Ndaj me bindje, prapa i rashë.
Qeshën ata…që borxh më mbetën,
Qanë ata…që zemrën u dhashë.




Mos kështu…, o mëkatarë!

Pa u njohur aspak, fare
Bëjnë kafshët dashuri.
Mos kështu…, O mëkatarë!
Bie erë kafshëri.

Të lind fëmijë ngazëllehesh,
Jeta merr kuptim tjetër…
Po u kthyem në kafshëri,
S’do njihen fëmijë e etër.








Kujtohu njëherë!…

Kujtohu njëherë,
vetëm një herë,
Kur pije prej meje cigare,
Kafenë çdo ditë
dhe ndonjë gotë…
Nën dorë edhe ndonjë pare.

Sot je bërë dikush, tjetër…
Me xhepat plot, sigurisht,
E kur takohesh, pa qejf,
Me mikun tënd të vjetër,
Nxjerr nga xhepi, vetëm për vete,
Cigaren me gisht.

Flet e flet vetëm për biznes,
Si ua hedh, atyre,…në doganë
E paret me fajde kur mbledh.
Prej meje prêt
Të të zgjas një cigare
…dhe kafen ekspres.



Prit të qetësohesh

Kur ma ngul tinës
Thikën prapa shpine,
Duhet të bësh namin,
I them vetes time.

Ç’të të dalë përpara
Nga kjo farë monstre,
Që t’i humbasë fara,
Mortje mbill, veç mortje!

Me këtë mendim
E kaloja ditën,
Pastaj gdhija natën
Duke pritur dritën…

Diçka m’u fanit,
Më tha:-Me ngadalë,
Prit dhe pak, prit,
Mos u bëj i marrë.

Mos merr një vendim,
Kur je zemëruar,
Prit të qetësohesh,
Merre shtruar-shtruar.

Kështu s’e ke mirë,
Të ka ikur mendja!
Me durim e pritje
Frutat i ke t’ ëmbla



Jeta vazhdon

Eh, sa kohë ka kaluar për njerëzimin,
Sa breza kanë ikur radhë-radhë!
Ata prapa kanë lënë vazhdimin
E racës njerëzore, të gjallë.

Eh, sa njerëz të dashur kanë ikur,
Gjyshër, stërgjyshër, nëna, baballarë!
Sa yje, sa shpirtra, sa sy janë fikur!
Pas tyre tani presim ne në radhë…

Presim të shkojmë dhe ne pas tyre,
Se vdekja asnjë nga ne s’ harron.
Kujtesa e saj, kaq e natyrshme:
Kush lind, do vdesë…Jeta vazhdon…